Karin Luiten – Eten zonder pakjes & zakjes

Slimmer eten, minder voedsel verspillen

Het was een risico, roekeloos welllicht. Maar ik besloot het te doen: eten volgens het nieuw uitgekomen kookboek van Karin Luiten. “Jij?”, vroeg mijn vrouw, “eten zonder pakjes en zakjes?” “Jazeker,” zei ik en vergat de goedkope prijsvechter-chocoladekoekjes en onduidelijke BBQ-worsten. “Laat de test beginnen,” zei mijn vrouw.

We namen het boek mee op vakantie. De derde dag in ons huisje zei mijn vrouw: “Dit is spinaziecurry met champignons.” Ik bekeek de vrolijke berg op mijn bord. Groene klodders, bonkige paddenstoelen, kleurige saus. Het zag er niet slecht uit. Het smaakte nog beter; vooral de pittige smaak van de spinazie in combinatie met de eigenzinnige saus was een aangename verrassing. Voor de recht-op-het-doel-af koks die het ook willen maken: blz. 180 in het boek.

Op dag vijf kwamen maar liefst twee gloednieuwe creaties uit onze keuken. Het voorgerecht was een verrukkelijke, stevige, royaal vullende groene soep. “Spinaziesoep?” dacht ik te weten. “Je mag nog een keer raden,” glimlachte mijn vrouw. Ik kwam er ook na zes keer niet uit, en zelfs toen ze vertelde dat het komkommersoep was, kon ik het niet geloven. Zo romig, zo vol body? Bladzijde 110 voor de ongelovigen.

Wat volgde was nog beter. Op een groot bakblik was een kleurige mix van aubergines, uien, paprika, etc. in de oven gaar gestoofd. Olijfolie eroverheen en de ratatouille is klaar. Zoals in de gelijknamige film werd ik bij de eerste hap terug geflitst in de tijd. Ik zat weer tussen olijfbomen, een zachte mistral ritselde door kromme takken, en voor ons trok de ondergaande zon een rode streep in zee voor de kust van Cannes. Nee, Nice. Of was het Monaco? Voor de filmliefhebber, het recept staat op pagina 100.

Mijn vrouw zei: “Bijzonder. Deze gerechten zijn vaak vleesloos, maar niet dwingend, gewoon als je daar zin in hebt. En de taal is zo toegankelijk dat je meteen aan de slag wilt om met de spullen die je in huis hebt, iets lekkers kunt maken. De restjes kun je dan in heel andere schotels verwerken, een dag later. Zo ga je voedselverspilling tegen. En de recepten zijn eigenlijk allemaal creatief.”

“Dank je,”  zei ik en tekende de quote hierboven op.

Vandaag brachten we de restjes-theorie in praktijk. Van de ratatouille die over was, bakten we (met wat nieuwe ingrediënten) een fantastische hartige taart. Dat is de quiche Mediterranée op blz 103, voor de leftover-fetisjisten.

Onnodig te vermelden dat we in onze drie weken vakantie Karins boek steeds vaker hebben geraadpleegd. Het blijkt gewoon mogelijk om iets lekkers te maken zonder half aangebrande worsten te bedelven onder knoflooksaus. Een stapje vooruit voor de mensheid, en een sprong voor mij.

—

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles