Originele invalshoek maar te vet aangezet

Het idee is leuk. Een vrouw die niet tevreden is met haar slappe leventje neemt het leven over van vrouw die wel rich and famous is, en krijgt zo wel een bevredigend bestaan. Prima idee voor een psychologische thriller. Toch valt dat tegen. Aan de uitwerking van dit idee kleven namelijk wat lastig te nemen hindernissen, zowel voor het schrijven van het verhaal als het geloofwaardig maken van de storyline.

Die is: Amber Patterson heeft een miserabel bestaan; ze heeft er genoeg van om voor elke cent te moeten ploeteren. Ze wil meer: geld, macht, glamour. Zoals Dahpne Parrish, die getrouwd is met een succesvolle zakenman, in weelde baadt en veel aanzien geniet. Waarom heeft zij alles en Amber niets?

Amber besluit Daphne van haar troon te stoten en haar man en bezittingen in te pikken. Dat Amber om dit te bereiken zal moeten liegen en bedriegen, vindt ze geen bezwaar. Ze heeft namelijk maar één doel: zelf het perfecte leven van mevrouw Parrish leiden. Maar is Daphnes leven echt zo perfect als Amber denkt?

Nee natuurlijk niet. Dat voel je als lezer van deze flaptekst op je klompen aan. Er zit een adder onder het gras. De dingen gaan niet zoals Amber had gedacht. Haar snode plannen vallen in het water. Ja, ja en ja. Dat is het eerste mankement: het draaiboek van Amber gaat precies zoals de flaptekst voorspelt. Is dat te weinig verrassend? Alweer een ja.

Tweede minpuntje: hoe maakt het schrijversduo Liv Constantine aannemelijk dat Amber het rijke, succesvolle leven van Daphne over kan nemen? Dat is niet iets vanzelfsprekends, of gemakkelijks, of komt zelfs maar in de buurt van waarschijnlijk, iemands leven overnemen. Wat zou je zelf doen als iemand je gaat inpalmen en daarna aan de kant schuiven om jouw leven te gaan leiden? Een schop onder haar kont geven, precies. Maar dat is precies wat de rijke Daphne niet doet: ze laat alles gebeuren. Dat is wel verrassend, maar niet realistisch.

Dan het derde en meest hinderlijke in deze thriller: de stijl. Liv Constantine bedient zich van taalgebruik dat zich het accuraatst laat omschrijven als: too much. Overdreven, te vet aangezet, in your face, heeft u het beeld? Een voorbeeld van de scène wanneer Amber in contact komt met Daphne in de sportschool.

“Vanuit haar ooghoek zag ze de gouden signature Nikes op het toestel naast haar stappen. Amber rechtte haar schouders en deed net of ze verdiept was in het magazine dat heel strategisch op het rek van haar eigen toestel lag. Ze draaide zich om en glimlachte verlegen naar de beeldschone blonde vrouw, wat een beleefd knikje in haar richting opleverde. Amber reikte naar haar flesje water, verplaatste haar voet weloverwogen naar de rand van het toestel en gleed uit waardoor het magazine op de grond viel, precies onder de pedaal van het toestel van haar buurvrouw.
‘O jee, neemt u me niet kwalijk,’ zei ze, blozend.
Voordat ze kon afstappen, hield de vrouw op met trappen en raapte het voor haar op. Amber zag dat ze haar wenkbrauwen fronste. ‘Leest u dit?’ zei de vrouw, haar het blad teruggevend.
…
Amber sloeg haar ogen neer, keek toen de vrouw weer aan.
…
De vrouw keek Amber met een verdrietige blik aan…”

Er valt niets te raden hier, geen suggesties, geen subtiliteit. De stijl gaat er vet aangezet tegenaan, de lezer bewerkend met clichés om aannemelijk te maken dat Amber het leven van Daphne overneemt. Helaas.

Maar laat ik de pret niet bederven. Als u over het bovenstaande niet superpositieve commentaar heen kunt stappen, is het best een aardig boek. Spannend zelfs. Dan kunt u zich laten verrassen door het feit dat Daphne’s rijkelui-leventje toch veel gewelddadiger (tip!) is dan je zou denken. Wellicht gaat u dan ook mee in de door Amber uitgevoerde ruil van levens, en het antwoord van Daphne daarop. En slaat u het boek zuchtend dicht. Net zoals ik.

—

Read all about it!

Na jarenlang zwijgen besloot Dianne Lake (1953) haar verhaal te doen. Samen met journaliste Deborah Herman tekende ze het bizarre stukje verleden van haarzelf op waarin ze jarenlang een verhouding had met Charles Manson. Op haar veertiende werd ze één van zijn meisjes, en op haar zeventiende kreeg hij dankzij haar getuigenis levenslang. Dat alles staat in een 397 pagina’s tellend boekwerk, een sensationeel verhaal dat in een roddelblad niet zou misstaan. Als het actueel was. Wat het dus niet is. Waarom dan nu pas deze openheid van zaken?

Dat zit zo: Dianne kreeg in 2008 een telefoontje van privédetective Paul Dostie, die wilde gaan zoeken bij de Barker Ranch. Dat was de plaats waar de Manson-volgelingen die nog over waren na de moorden, zich hadden schuilgehouden. Dostie ging daar zoeken omdat hij naar aanleiding van zijn research al wist, dat hij daar onopgeloste zaken zou vinden. Begraven mensen om precies te zijn.

Hij belde Dianne om aan te kondigen dat dit groot nieuws zou worden, waarbij ook Dianne’s rol belicht zou worden en ze kon rekenen op aandacht van de pers. Ze mocht zelf kiezen wat ze daarmee zou gaan doen met betrekking tot haar familie. Kernachtiger gezegd: ze had geen andere keus dan het verhaal te vertellen aan haar kinderen, wat ze blijkbaar nog nooit had gedaan. Zo komt het dat in 2018 dit boek uitkomt en de langzamerhand erg uitgekauwde Charles Manson-historie nog een keer oprakelt.

Wat voor soort boek is het? Een heel langgerekt sensatieverhaal. Eerst die omslag, met foto van de jonge Dianne en de beroemde ‘crazy face’ foto van Manson daarnaast. Dan de titel daarboven: Mijn leven met Charles Manson in rode kapitalen. Een dikke bundel foto’s middenin het boek. Voor de beeldvorming: als je drie tabloids neemt, twee kappersbladen, één tv-roddelrubriek waarvan ik de naam niet zal noemen omdat het RTL Boulevard is, en de krant van wakker Nederland, je kiest daar blind vier of vijf verhalen uit, mixt die met flink aanstootgevende foto’s, zet er in chocoladeletters een paar koppen boven. Dan heb je dit boek.

Dan het verhaal. Dianne lijkt daarin te goeder trouw te zijn. Ze doet haar verhaal openhartig met veel nadruk op haar blijkbaar hervonden liefde voor Jezus, en het onrecht haar aangedaan. Dat haar onrecht is aangedaan zal niemand ontkennen. En bij de aard van dat onrecht kan iedereen die in de verte de waanzinnige gedachtewereld van Manson kan bevroeden, zich iets bij voorstellen. Een wonder voor Dianne – en goed voor haar – dat ze zichzelf aan haar eigen haren uit dat moeras heeft getrokken.

—