Een romcom op papier

Het ‘oldskool’ stripboek heeft een warm plekje in mijn hart. Ik verslond ze, de kunstwerken van Marten Toonder, Fred Julsing, Dick Matena, Martin Lodewijk, Gerrit de Jager maar ook Carl Barks, Will Eisner, Bill Watterson of natuurlijk Franquin, Greg, Tardi. Met excuus voor de niet-genoemden. Deze pioniers baanden de weg voor andere vormen van beeldtaal waarvan de graphic novel nu de hipste is. Uitgeverij de Fontein toont moed en richt zich met dit wonder van getekende bewegingen op de Nederlandse tienerjeugd.

Mijn zegen hebben ze. Zeker met een speels, sarcastisch, grappig, somber, vrolijk, goed getekend en buitengewoon sprankelend boek als Giant Days. Het gegeven is relatief simpel, maar biedt ruimte aan een uiterst brede uitwerking die de schrijvers/tekenaars gretig en wild in de rondte fantaserend gebruiken.

Susan, Esther en Daisy zijn huisgenoten, al een hele week. En dat komt goed uit, want zonder Daisy en Susan was Esther allang één grote puinhoop geweest, en zonder Esther en Susan was Daisy nooit haar kamer uit gekomen. Susan redt zich overigens prima, vindt ze. Zolang ze McGraw maar niet tegenkomt.

Dit is het studentenleven: doen alsof je volwassen bent, je eigen crappy beslissingen nemen en er wat van proberen te maken. Met je vrienden. En met humor.

‘Crappy’ beslissingen, heel modieus verwoord. De inspiratie voor de eveneens eigentijdse inhoud moeten we hoogstwaarschijnlijk zoeken in de romcomsfeer: denk Friends, denk The Vampire Diaries, denk The Big Bang Theory, denk Netflix. Drie meiden in een studentenappartement reageren op elkaar, zonder nadenken maar fris van de lever. Daarop reageren de anderen weer nog frisser, zodat de dialogen het echte leven benaderen.

Zo werkt Giant Days als papieren versie van een romcom voortreffelijk. De uitstraling, belevenissen en denkpatronen ‘connecten’ één op één met de leeftijdsgroep. Had ik nog tienerdochters, dan kregen ze dit boek.

Tissues voor de issues

Eigenlijk is dit best een vrolijk boek: aan het einde is iedereen happy. Alleen voor dat zover is, hebben de hoofdpersoontjes onnoemelijk veel emmers shit over zich heen gekregen. Ze hebben namelijk allemaal een probleem en dat moet eerst opgelost worden. En dat valt nog niet mee.

Want een zuurstokroze, zorgenvrij leventje hebben Grace, haar zus Maya en haar broer Joaquin bepaald niet. Alle drie zijn ze geadopteerd, en alle drie moeten ze zich zien te redden in een pleeggezin. Bij Grace lukt dat ogenschijnlijk wel, maar ze draagt een duister geheim met zich mee. Zus Maya lijkt het verblijf in een pleeggezin goed af te gaan, ondanks het niet te missen feit dat ze de enige brunette is in een roodharige familie. Haar broer Joaquin is opgegroeid in opvanghuizen en pleeggezinnen en is al zijn hele leven op zoek naar een familie die hem wil hebben. Je zou kunnen zeggen dat hij hechtingsproblemen heeft. Alle drie worstelen ze met de vraag: wat bepaalt wie je bent? En wat betekent een familieband, in welke vorm dan ook?

Een erg interessant onderwerp dat Robin Benway voortreffelijk uitdiept. Grace, Maya en Joaquin hebben elk hun eigen trauma, waarmee ze aan de slag gaan. Soms vrijwillig, soms door omstandigheden gedwongen, gaan ze de harde en pijnlijke confrontatie aan, en dat laat Benway in ontroerende details zien.

“Joaquin voelde zich zelden van zijn stuk gebracht. Hij had goed leren voorspellen wat mensen zouden doen, hoe ze zouden reageren. En als hij hun gedrag niet kon voorspellen, wist hij in elk geval hoe hij het kon uitlokken. De therapeute waar Mark en Linda hem naartoe stuurden, noemden dat een afweermechanisme en dat vond Joaquin precies klinken als iets wat iemand zou zeggen die nog nooit een afweermechanisme nodig had gehad.”

Therapeuten, het woord is gevallen. Dat is in dit verder uitstekende boek een kritiekpuntje. De trauma’s en problemen die de kinderen moeten verwerken, álle trauma’s en problemen, kunnen ze blijkbaar niet alleen of met behulp van de ouders aan. Steevast eindigt het probleemkind op de canapé bij de psychotherapeut, waar het herstelproces vorm krijgt. Dat lijkt me wat eenzijdig én Amerikaans.

Het verhaal maakt veel goed. De spitsvondige titel trouwens ook. Grace, om mee te beginnen, moet haar donkerste geheim het hoofd bieden. Vanzelfsprekend vermijdt ze dat zo lang mogelijk tot het echt niet langer kan. Pas bij een onzachte botsing met broer/zus en ouders vindt ze een manier om zaken benoembaar te maken. Zo vergaat het Maya ook, en idem met Joaqin. De issues die ze hebben zijn anders, maar het bewustwordingsproces is even spijkerhard. En bevrijdend, uiteindelijk.

Het is Benway’s talent om vanuit een gekwetste kinderziel te denken en die pijn met precies de juiste sentimentaliteit op te schrijven. Dat talent is niet te onderschatten en raakt feilloos gevoelige snaren. Een tip aan de lezertjes dus: hou de zakdoekjes maar bij de hand. Laat je lekker meenemen in de allengs minder somber wordende wereld van de pleegkinderen, leef met ze mee en realiseer je vooral hoe welgemeend deze adviezen zijn.