Simon Stephenson – De sneeuwman en ik

Het leven van een sneeuwman

De sneeuwman in dit boek is een levend persoon. Met gevoelens en alles. Deze sneeuwman (in het Nederlands is dat een sneeuwpop trouwens, zoals hij verder in het verhaal vreemd genoeg wel genoemd wordt) is de hoofdpersoon uit het boek. Hij staat er, in de sneeuw. Er zweeft een gelukzalig glimlachje op zijn berenformaathoofd, een charmante rode sjaal hangt om zijn nek en een arm is om een meisje heen geslagen. Misschien om dat meisje Blessing te beschermen, of wellicht een warm gebaar te maken. Het is immers kerst. Ze vinden elkaar bij de voetbalvelden:

“Blessing stapte van de schommel en stak de voetbalvelden over totdat ze oog in oog stond met de sneeuwpop.

‘Hallo?’ zei ze. ‘Is daar iemand?’

De sneeuwpop gaf geen antwoord en staarde strak voor zich uit.

‘Kun je me horen?’ vroeg Blessing.

De sneeuwpop bleef strak voor zich uit staren.

‘Hallo!’ zei Blessing nog eens. ‘Ik vroeg of je me kunt horen.’

De sneeuwpop bewoog niet, maar Blessing zag de wolkjes van zijn adem in de koude lucht…”

Kersthaters opgepast

Aargh, schrikt de gemiddelde kersthater, dit draait toch niet weer een uit op een kerstboek? Jep, sorry voor de schok. Dit boek testten we op kerstgehalte en er is geen ontkomen aan: dit is Dickens in optima forma. Behalve dat Dickens wel iets inventiefs creëerde inplaats van dit verhaal rondom een versleten archetype. Wellicht heeft de hoge leeftijd van Albert Frenkelvorst (zeshonderd jaar) er iets mee te maken.  

Simon Stephenson

De sneeuwman is hier de hoofdfiguur. Blessing, het meisje dat hem vindt, ontdekt dat hij leeft. Dat is fijn, maar de schrijver doet daar niet veel mee. Behalve dat hij de Sneeuwman laat denken en praten vanuit zijn sneeuwhoofd, zonder dat er fysieke stappen aan te pas komen. Met het ontbreken van dat fysieke element is de Kerstman gereduceerd tot een rekwisiet, een inerte homp sneeuw. Weliswaar vol gedachten, maar verder zonder enige beweging.

Zo missen wij lezers 50% van de spierballen die de taal van het boek zou kunnen hebben. Die leegte probeert de schrijver te vullen met de gedachtenstroom van de sneeuwpop. Dat lukt, alleen is de tekst niet zo briljant dat hij het hele boek blijft boeien. De tekst is aardig, licht humoristisch, met kleine grapjes maar na een paar hoofdstukken blijft die tekst te veel onder de oppervlakte. Stephenson heeft zonder twijfel de ongeëvenaarde avonturen van Winnie de Poeh gelezen, gesmuld van Alice die het konijnenhol in duikt, wellicht kennis genomen van de vrolijke taal van Sjakie en zijn chocoladefabriek. Maar een eigen, krachtige stem voor de avonturen van zijn sneeuwpop kwam er niet van. De tekeningen zijn daarentegen prachtig.

—

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant. 

Sterren: **

ISBN: 9789026175725

Uitgeverij De Fontein