Jorine Lamsma – Operatie Cupido

Puberemoties subtiel verwoord

Als je dit boek oppakt, doorbladert en daarna leest, voel je het. Alles klopt. 223 bladzijden leesplezier, stevig omhulsel want hard kartonnen kaft, vrolijke taal met diepgang, goed aangevoelde emoties van de puberdoelgroep en het belangrijkst: een meeslepend verhaal.

Lamsma zet dat verhaal vernuftig met een harde knal in gang: Deesje, ons hoofdpersonage krijgt van haar ouders een nare mededeling te verwerken. Ze gaan scheiden. (Even terzijde, Deesje heeft niet voor niets die naam Deesje: de opdracht of motto voorin het boek is:

“Ze riep;

FLEDDER-MIE-BAF!

Fledder-mie-baf, ik ga

de draak overmeesteren!

(want ze wist natuurlijk

hoe dat moest)

(overmeesteren)

-uit Deesje van Joke van Leeuwen”

Die klap (scheiden, weet je nog?) komt hard aan. In hoofdstuk 2, direct daarna, legt Lamsma heel droog uit wat een cliffhanger is, en begrijp je ook waarom dat na die scheidingsklap komt. In hoofdstuk 3 zit Deesje weer/nog steeds bij haar ouders en probeert te achterhalen WAAROM SCHEIDEN nodig is. Okselvochtig gesprek.

Nog een terzijde: hoofdstuk 4 wordt geschreven door Charlie, de bff van Deesje. Zij schrijft samen met Charlie een boek over gescheiden ouders. Zo’n boek is het. Ben je er nog?

Geheel in de geest en stijl van de leermeesteres gaat het verhaal, en het leven, lekker rommelig door. Charlie denkt hard na over de scheiding:

“Nou zijn we nog steeds niet beland bij Bibi’s geweldige plan. We moesten ook eerst uitleggen hoe het bij ons thuis is. (Met ‘ons’ bedoel ik niet Deesje, al is die best vaak bij ons.) De ‘ruzie’ op die zaterdagmiddag was dus niet de eerste ruzie. Dit gebeurt al jaren van tijd tot tijd. Nu heb je een beeld Gijs is dus heel erg stom. (Hij kan ook aardig doen, maar dat is nep.)

Zodra we kans zagen weg te sluipen van de thee-woede, gingen we zo stil mogelijk naar de Groene Kamer.

Bibi plofte op haar bed. ‘Ik kan er niet tegen! Ik kan het niet aanzien!’

Deesje en ik gingen op mijn bed zitten.

‘Mijn ouders gaan scheiden omdat ze nooit ruziemaken, en Alexandra en Gijs gaan níét scheiden terwijl ze vaak ruziemaken,’ zei Deesje. ‘Ik begrijp er niks van…’

Bibi en ik ook niet.”

Zoals gezegd, een prachtverhaal met een juweel van een onderwerp, op speelse wijze in elkaar gezet. Maar… (ja sorry, ik moet ook kritisch zijn) juist die springerig speelse wijze maakt dat de rode lijn in het verhaal een beetje afleidend werkt. Het perspectief van de personages verspringt sneller dan een stoplicht, de korte stukjes tekst worden best snel afgewisseld met teksten van anderen, er zijn sowieso veel problemen waarover veel gepraat wordt, kortom: het lezen van het boek vereist een behoorlijk stevige concentratieboog. Dat zou de minder geoefende lezers kopschuw kunnen maken.

Tegelijk en als tegenargument: lees het eerste stuk van deze recensie. Lekker gek, meeslepend, vernieuwend, ontroerend en een goed verhaal. Ik zeg doen.

—

ISBN: 9789047717126

Uitgeverij: Lemniscaat

Ook verschenen op Boekenkrant