Tine Hoeg – De A van Asta

Weinig tekst met veel impact

Dit boek geeft, als je het openslaat, een vervreemdende ervaring. De opmaak is namelijk niet zoals we gewend zijn: in een rijtje zinnen onder elkaar, per bladzijde gevuld met keurig mathematisch geplaatste woorden in net zo keurig geplaatste zinnen, twee boven elkaar, tot de bladzijde vol is. Deze recensie in diezelfde stijl zou er zo uit komen te zien:

“Deze recensie probeert een weloverwogen mening te geven over het prachtboek ‘De A van Asta’, een redelijk dik boek met qua tekst een redelijk karige inhoud.”.

“Dat komt door de bijzondere opmaak, namelijk steeds twee zinnen boven elkaar, twee regelruimtes, en weer twee zinnen, tot onderaan de bladzijde.”

“Dus het boek is vooral bijzonder door de taal.”

“Taal? Ja, gekke, leuke, sexy, ontregelende, ferme, beledigende, spottende, intellectuele, onthullende, schaamteloze of domme taal.”

Tine Hoeg boekstaaft in ‘De A van Asta’ haar eigen leven. Ze is inmiddels een (bekend) schrijver, en ze verhaalt over de dingen die ze dagelijks meemaakt. Dat zijn dingen die ‘gewone’ mensen ook meemaken, behalve dat zij nu dus een bekend schrijver is, zodat allerlei mensen op allerlei verschillende manieren op haar reageren. Met bijpassende foute/intelligente opmerkingen, niet grappige grapjes, stotterend commentaar dat eindeloos duurt, of gewoon recht voor z’n raap: ‘Dit soort onzin lees ik niet.’

Kortom, ze zet haar leven op papier in een superieure, op het eerste gezicht fragmentarische stijl, bijvoorbeeld die keer dat ze in een boekhandel moet voorlezen uit eigen werk:

“Moet jij beginnen?

Mai kijkt om zich heen in de boekwinkel

ik ben nummer vier zeg ik, dus na de pauze

super zegt ze, kan ik er buiten nog net even eentje opsteken?

de eerste voorlezer is jong en staat te ver

van de microfoon. Hij staat te hannesen

met zijn losse papieren, zijn haar valt over zijn voorhoofd

Ik voel een grote tederheid voor hem

de tweede schrijft romans met erg moeilijke titels

en kijkt ongelooflijk geïrriteerd als hij voorleest. Alsof

het voor hem enorm vervelend is dat hier publiek is

Mai heeft de hele tijd haar wenkbrauwen gefronst

dan buigt ze zich naar mij toe

vindt dit plaats in een ruimteschip?

ik denk van niet, zeg ik

De derde voorlezer laat heel lange stiltes vallen

na de titels van zijn gedichten. Hij heeft een muzikant mee-

genomen

die elektronische geluiden van regendruppels afspeelt

en van galopperende paarden

Mai zit onrustig op haar stoel

ik doe mijn best niet naar haar te kijken

niet normaal zegt ze in de pauze buiten op straat,

shit dat was helemaal niks voor mij, ze neemt een slok

van haar cola en richt zich tot twee jonge vrouwen

het was net of we bij een begrafenis waren, niet dan?”

Enzovoort. Rauw, tot de kale essentie teruggebracht proza dat prachtig neergevleid op de witte bladzijden tot leven komt. Tine Hoeg komt er wel.

—

ISBN: 9789083411958

Sterren: ***

Uitgeverij: Koppernik

Ook verschenen op Bazarow