Johanne Lykke Holm – Strega

Daar waar de onwaardigheid heerst

Hotel Olympic in het bergdorpje Strega is een hoger doel. Dit is where the action is:  de weg naar een betere toekomst. Tenminste, dat denken de meisjes die daar gaan werken. Met dat idee arriveren ze in het van alle luxe en – belangrijk – van echte mensen verstoken hotel. Er zijn wonderlijk genoeg geen gasten, maar dat belet de strenge leiding niet om de meisjes een strak regime op te leggen. Ze moeten keihard werken en intussen alle ins en outs van het hotelwezen leren kennen.Wel wat vreemd, vindt het nieuwe meisje Rafa, zo werken in lege kamers, op grote tafels buffetten klaarzetten, zonder dat er één gast is. Of komt. Toch gaat ze mee in de algemene werkwijze die uiteindelijk neerkomt op afwijzing, vernedering en teleurstelling.

Johanne Lykke Holm zet het allemaal op papier in korte, vinnige zinnen. Soms iets té kort zodat de diepgang de lezer ontgaat. Maar soms ook huiveringwekkend raak, zoals Rafa haar eerste dagen beleeft:

“Ik zuchtte. Zeeg neer op de badkamervloer als een stuk stof dat iemand had laten vallen. Het is iets heel merkwaardigs om in de bergen te zijn als je naar de zee verlangt. Ik bleef een hele poos zo zitten, hoorde de leidingen werken, hoorde hoe het water door het gebouw stroomde alsof het het van binnenuit wilde verdrinken. Ik stond op, liep terug naar de slaapzaal en trok mijn uniform aan. Er steeg een eigenaardige geur van industrie en plastic uit op, die waarschijnlijk bedoeld was om de echte geur van het uniform te maskeren: de geur van schimmel, van kelders. Ik knoopte het jasje dicht en trok de tailleband van de rok recht. In de spiegel zag ik een geüniformeerde, anonieme verschijning. Mijn gezicht was leeg en oninteressant. Dat was een grote opluchting. Ik hoefde ze dus niet mijn echte gezicht te laten zien, ik hoefde ze alleen maar het gezicht te laten zien dat hoorde bij mijn uniform, bij een fatsoenlijk leven, een geordend leven…”

Langzaam wordt duidelijk wat de bedoeling hier is. De meisjes krijgen een eenzijdige opleiding, vooral gericht op het behagen van de man. Welke man dan ook. Er is geen ruimte voor zelfexpressie, zelfs niet voor nadenken. Doen wat je gezegd wordt en verder gewoon hard werken.

Dat blijven de meisjes doen, ook als er na maanden nog altijd geen enkele gast is gekomen om aan de door hen gedekte tafels plaats te nemen. Toch volharden ze in hun taken. Ze dekken de tafel, zetten de borden klaar, trekken zich terug in het duister tot de mannen gegeten hebben, maar die komen nooit, en dus halen ze het ongebruikte bestek, de onaangeroerde borden, de nog volle pannen, van de tafels en maken die schoon. Een recept voor nederigheid. Sterker: een regelrechte duw in de rug naar een ondergeschikt bestaan. Nee, feminisme is hier op geen enkele manier te vinden, in geen velden of wegen.

ISBN 9789493290884

Sterren: ***

Uitgeverij: Oevers

Ook verschenen op Bazarow