Corine Kappeyne van de Coppello en Petra Konijn – De dag dat alles anders werd

Minder is meer 

Een prachtboek is het, stevig, groot formaat, op de cover een nieuwsgierig makende maar schitterende afbeelding van een onder de blote sterrenhemel zittende muis die somber voor zich uit staart.

Op de eerste pagina zien we de zieligste tekening uit het hele boek: het droevige muisje dat nietsziend, uit het lood geslagen, ontredderd, een bal voor zich uit schopt. Uit woede misschien. Uit frustratie. Of uit pure wanhoop – hij begrijpt de wereld – zijn wereld – niet meer.

Een bladzijde verder merken we wat er aan de hand is: de kleine Morris is dood. Dit is zijn broertje Matsie, ontroostbaar. Komt hij ooit over het verdriet heen?

De fantastische tekeningen maken direct duidelijk waar het om gaat, wat we jammer genoeg niet van de tekst kunnen zeggen. Inhoudelijk zijn de teksten correct – over het technische gedeelte van rouwverwerking lees je heel veel nuttige do’s en dont’s. Het is te lezen dat Carine Kappeyne van de Coppello in haar 30 jaar ervaring met rouw van (overleden) broers en zussen, een schat van ervaring heeft opgebouwd.Volgens haar zou alleen het lezen van dit verhaal al helpen. Inplaats daarvan zou ik beginnen met het kijken naar de schattige figuurtjes die Petra Konijn bij het verhaal tekende. Van die stripverhaalachtige beeldverhaaltjes kikkert de bedroefde lezer zonder twijfel op. De muizen zijn al mooi, maar hun uitdrukkingen zijn nog beter. In de houding, in de gebogen ruggetjes, in de neerhangende armen, in de slepende benen, maar vooral in de oogjes blinkt het verdriet over de arme dode Matsie. 

Een stukje van die deskundige overpeinzing van Matsie, de achterblijvende muis, over zijn overleden broertje Morris. Dat wordt goed beschreven:

“Waarom was er niet een slecht dier doodgegaan in plaats van Morris? Toen hij een best grote steen een schop gaf en daar zelfs wat pijn aan zijn teen aan overhield hoorde hij Au””. Verward keek hij even naar zijn teen. Hij had zelf ‘au’ gedacht maar niet gezegd. Toch? De steen had een grote boog de boom in gemaakt. Op de dikke, onderste tak zat Uil. “Ah, Matsie, ben jij het? Je raakte mijn vleugel. Gecondoleerd, jongen. Ik hoorde dat je broertje is doodgegaan…’”

Dit soort gesprekken is natuurlijk hulpvol, en dat de ervaring van Carine in de teksten wordt gedeeld is prima, maar te veel. En te uitgebreid. Er zullen weinig lezers zijn die al die lappen tekst doorspitten op zoek naar houvast. Bij het omslaan van weer een nieuwe bladzijde die voor driekwart gevuld is met tekst, zakt de gemiddelde lezer de moed in de schoenen. Of is de beschikbare leestijd eenvoudig te kort. Handiger was het geweest, de beperking die zich de meester toont, toe te passen en zodoende het op zich nuttige boek beter aan te laten sluiten op de rouwende lezers.

Een beetje dubbel gevoel dus. Veel deskundigheid op het gebied van verlies en prachtige tekeningen, maar door het uit balans zijn van tekst en tekeningen verliest het boek een groot deel van zijn educatie-potentie. Hopelijk geleiden en verleiden de fabuleuze muizenportretten de troostzoeker ook de begeleidende tekst in.

—

ISBN: 9789083192765

Sterren: ***

Uitgeverij Nooit Voorbij 

Ook verschenen op Bazarow