Arndís Dórarinsdóttir – Salto

Tegen beter weten in

Eiki is een probleem. Tenminste, die indruk geven de ouders van het jongetje Eiki aan zijn broertje Álfur. Álfur zelf ziet geen rare dingen aan Eiki. Zijn broertje is misschien een beetje anders, maar niks om je zorgen over te maken:

“Een andere route nemen dan normaal is best spannend. Want zodra we dat doen is het een expeditie geworden. .

Ik heb Eiki’s hand vast. Er ligt sneeuw op straat en Ragnar en ik lopen langzaam omdat de korte beentjes van Eiki ons ophouden. Ik vind dat prima, het is soms wel fijn om langzaam te lopen.

Onderweg laten we aan Eiki zien wat je met sneeuw kunt doen: hoe je sneeuwballen maakt en sneeuwengelen. Toegegeven, Eiki laat zich alleen op zijn rug vallen en begrijpt niet wat die engelen ermee te maken hebben. Maar dat geeft niet want we hebben alle drie plezier in de sneeuw.”

Later, heel veel later in dit boek, moet Álfur toegeven dat Eiki misschien toch, eventueel, wellicht, trekjes vertoont van autisme. Maar tot het zover is, ziet hij zijn broertje  gewoon als een beetje langzaam.

Wij lezers krijgen het verhaal toegediend door deze Álfur, een jongen van een jaar of twaalf in een heel normaal gezin. In het begin wel. Maar later, als Eiki ouder maar absoluut niet wijzer wordt, komen de verhouding tussen papa, mama, Eiki en Álfur op scherp te staan. Dat is niet het enige probleem. Er is ook tante Harpa.

Tante Harpa is een beroemd turnster – iedereen in het land kent haar van tv. Maar heel apart: op het hoogtepunt van haar turncarrière gooide ze de handdoek in de ring. Ze verdween in haar huis en wilde niemand meer zien. Ook haar eigen familie niet. Dat snapt Álfur niet, dus spioneert hij een beetje in de buurt van haar huis in de hoop haar te kunnen vragen waarom ze zo snel ophield.

In dat spanningsveld zet Þórarinsdottir het ingewikkelde leven van het gezin kundig en voorzien van broodnodige humor neer. Álfur kan met de grootste moeite de ontwikkelingen rondom hem duiden, zeker als hij ook besluit om te excelleren in turnen

“… Positief zijn. Het komt allemaal goed, je ouders begrijpen binnenkort vast dat hun ideeën verkeerd zijn en jij wordt de jongste IJslandse turnkampioen ooit. Probeer meer te lachen!

Ik trek mijn vrolijkste T-shirt aan, zet een enorme glimlach op en loop de gang in.

‘Is alles in orde?’

Papa kijkt naar me alsof ik een afschuwelijke ziekte heb.

‘Eh, ja,’ zeg ik. ‘Hoezo?

‘Nou, zegt hij en hij blijft me bezorgd aankijken. ‘Het is me nog nooit opgevallen dat je zoveel tanden hebt.’

Hij buigt zich naar voren en staart me aan.

Zulke opmerkingen maken het heel moeilijk om positief te blijven!”

Complimenten hier ook voor vertaalster Willemien Werkman, die de fluïditeit van het verhaal perfect voor ons Nederlanders overbrengt.

Behalve misschien de wat trage opbouw van het verhaal (en daarmee een bijna 300 pagina’s tellend boek creërend), is Salto een mooie wordingsgeschiedenis van jochie tot puber in een hobbelig gezin

—

ISBN: 9789021483269

Sterren: ****

Uitgeverij: Volt

Ook verschenen op Bazarow