Wies Verbeek – Handboek voor Zestigers

Een mooie jongen redden

Eniyii wordt verliefd als ze een fraaie jongeman die bijna verdrinkt, uit het water vist. Een verliefdheid die niet kan standhouden, weet ze. Want op haar (en haar familie) rust een vloek: elke dochter wordt gestraft voor het liefhebben van een man. Dat zal mij niet gebeuren, denkt Eniyii, vastbesloten om het noodlot te tarten. Ik leid mijn eigen leven, dank u zeer.

Dat is de teneur van dit ‘Vervloekte dochters’: tegengestelde meningen, generatieverschillen, moderne inzichten versus bijgeloof, jong versus oud en traditie versus ‘kanmijhetschelen’. Weinig nieuws onder de zon zou je zeggen; er komen wekelijks boeken uit met dat soort thema’s. Maar Braithwaite’s schrijfstijl duwt dit verhaal boven de middenmoot uit.Ten eerste zet ze de gedroomde kersverse moeder neer, vol hormonen en emoties. Daarna de familie, vooral vrouwen, die om haar en haar kind hangen als een zwerm bijen. En er is de in marmer gebeitelde Traditie. Mama past daar zelfs het eten op aan:

“Op het bord lag, in al zijn glorie, de kop van een agame. Ze pakte de vork ernaast, prikte in het vlees en liet het bestek toen vallen.

‘Ik sla even over.’

‘Dat kan niet,’ deelde tante Bunmi mee. ‘Je bent nu moeder. Je moet leren offers te brengen voor je kind.’

‘Door een hagedis te eten.’

‘Daar jezelf opzij te zetten.’

Ze dacht dat ze Mo hoorde schamperen, maar Mo was er niet om te schamperen. Nog maar een week onderweg en nu al werd haar aangepraat dat ze niet ‘moeder’ genoeg was..”

De spot van Braithwaite ligt er dik bovenop – het gekibbel in de marge beschrijft ze meesterlijk. Er zijn veel behartenswaardige momenten in de tekst die met zachte humor worden gebracht, zoals de mooie man die verdronk. Bijna.

“En toen zag ze een hand in het water verdwijnen.

Ze begon te rennen. Ze hoorde dat Funsho haar nariep, maar ze reageerde niet. De hand was niet zo ver. Hij was helemaal niet ver.

Ze sprong het water in voordat ze de kans had gehad om na te denken … Ze greep een arm om hem om te draaien … De golven sloegen over hen heen; ze werden twee keer onder water getrokken. De zee gaf zijn prooi niet zomaar prijs. Maar al snel kon ze het zand zien en waren er handen die haar uit het water trokken. Ze gaf haar beschermeling aan ze over.

Ze zakte op het strand in elkaar.

‘Ongelofelijke stomkop,’ riep Funsho.”

Oyinkan Braithwaite

Maar dat is ze natuurlijk niet – misschien hooguit een beetje impulsief. Een heerlijk boek.

—

ISBN: 9789493420359

Uitgeverij Pluim

Ook verschenen op Boekenkrant