Maren Stoffels – Nog 27 dagen leven

Langgerekt sterven

Een prachtboek is het. Mooie omslag, hardcover versierd met bloemmotieven die ook op de zijkant van de bladzijden zijn gedrukt, en stemmig grijsblauwe kleuren. Op de voorplaat zien we een raam met uitzicht op een Amsterdams uitziende rijtje huizen. Dat is de setting van deze waargebeurde geschiedenis.

De fraaie verpakking onthult een triest verhaal: het sterven van Lissa:

“Maren Stoffels verloor in 2019 haar beste vriendin Laura. In 27 dagen – het aantal dagen dat Laura nog te leven had – schreef Maren een boek dat onder je huid en in je hoofd en hart gaat zitten.”

Dat gegeven wringt bij mij een beetje. Stoffels maakt een soort schriftelijk monument van haar stervende vriendin, wat heel mooi is, maar ook iets macabers heeft. De lezer wordt wel heel dicht op het stervensproces geduwd. Aan de andere kant gaat het juist om dat oneerlijke, onomkeerbare, nare doodgaan waar ze beiden mee moeten dealen. Ellen van binnenuit en Lissa vanaf de buitenkant.

Maren Stoffels

Een vrolijker aspect is dat Lissa in het boek een ruilhandel opzet. Ze ruilt elke keer iets (kleins, om mee te beginnen) voor iets groters, op weg naar een waardevol cadeau. Dat, gecombineerd met de 27 dagen in de titel, geven een extra tikje op je schouder; weet dat het leven eindig is, het kan zo afgelopen zijn. Intussen doet Lissa haar best om optimistisch te blijven:

“Ellen heeft gehuild, ik zie het aan haar rode ogen. De make-up die ik zo zorgvuldig heb aangebracht, is weg. Tenminste, voor het grootste deel. Haar huid is rood en geïrriteerd.

‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik.

Ellen sluit de schuifdeuren achter zich. ‘Waarom loog je tegen me?’

‘Hé? Waar heb je het over?’

‘Je zei dat ik er goed uitzag!’

‘Dat was toch ook zo?’

‘Hoezo dan?’ Ik krijg het ineens benauwd. Heb ik de make-up verkeerd aangebracht? Misschien is de boek gaan uitlopen en heb ik dat fixeren niet goed gedaan.

‘Ik was in de badkamer,’ begint Ellen. ‘En toen zag ik wat je met me had gedaan …’

‘Wat dan?’

‘Ik zag eruit als iemand anders!’

‘Maar..’ Ik snap er niets meer van. ‘Dat wilde je toch?’

Er valt een stilte. Ellens gespannen schouders zakken langzaam naar beneden.

‘Toch?’ Ik kijk haar aan. ‘Wat was er dan mis?’

‘Ik …’ Ellens ogen lopen vol tranen. ‘Ik herkende mezelf niet meer… Ik dacht dat ik dat wilde, maar het was doodeng.’

Ik wil zeggen dat het me spijt, maar het lukt me niet. ik wilde Ellen helpen, maar het voelt alsof ik haar iets vreselijks heb aangedaan.

‘Ik zit voor eeuwig aan dit gezicht vast, hè?’ Ellens adem stokt.

‘Ja,’ zeg ik alleen maar. ‘Gelukkig wel.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik zou je niet anders willen kennen,’ zeg ik. ‘De make-up was mooi, maar het was niet jij.’

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant 

—

Sterren: ***

ISBN: 9789025887971

Uitgeverij Leopold