Tom Rijpert – 19/91

Griezelige vibraties op jeugdkamp

Tom Rijpert betreedt in dit boek een nieuw pad. Na zijn succesvolle serie De Zeven Sleutels gaan we nu op jeugdkamp. Een zomerkamp op Terschelling. Precies daar waar in zo’n zelfde zomerkamp in 1991 een jongen spoorloos verdween. 

Elf jaar na die verdwijnging wordt Basha Berkel ook naar dat zomerkamp gestuurd. De groep slaapt in hetzelfde gebouwtje waar de verdwenen jongen ook sliep. En ja, ze vindt boven haar bed in de houten balken gekraste mysterieuze tekens. Dat vraagt om onderzoek. Maar is dat verstandig?

Basha vindt van wel: ze ging toch al met frisse tegenzin naar dat zomerkamp. Een kamp dat Tom Rijpert moeiteloos op papier zet, met opvallend scherpe beschrijvingen van de kampleiders. Deze met sokken in slippers lopende figuren, met veel te vrolijke petjes en lelijke korte broeken, laten de jongeren speurtochten doen. Of erger: verplichten ze rond het kampvuur liedjes te gaan zingen. Het venijn dat Rijpert daarin laat doorsijpelen, doet één of meer traumatische jeugdkampen uit eigen ervaring vermoeden.

Maar schrijven kan hij: de lezer wordt met kop en kont in het verhaal gedonderd. We leven met hoofdpersoon Basha mee als ze in de bus al spookverhalen hoort fluisteren. Dat wordt niet beter als ze in het kamp gearriveerd zijn, en in het dichtbegroeide bos een smokkelspel gaan doen. En nog veel spannender als Basha inderdaad een duinhut vindt met bijpassende onrustbarende geluiden:

“Een klagerige kreun dreef vanuit het hutje onze kant op. Het klonk als ‘Help!’, maar het kon niet anders dan de wind zijn, of een uil, of een krakende plank. Toch? Die hut was leeg en zou het eindpunt van onze kinderlijke speurtocht worden. Meer niet.

Met schrammen op mijn armen en benen stapte ik de bosjes uit. We stonden recht voor de duinhut.

Bén ik wel leeg, Basha? kon ik het krakkemikkige hutje bijna horen denken. Als je dat zo zeker weet, kom dan maar eens binnen… Het donker leek vanuit het hutje onze kant op te golven. Ik bijt niet, Sasha Berkel…Kom maar hier …ik bijt niet.””

Spannend as hell dus, dit geesten uit het verleden-verhaal. Twee kanttekeningen: Tom Rijpert zet het meisje Basha over het algemeen geloofwaardig neer, maar bereikt toch niet altijd overtuigend het gevoel dat we hier met een meisjeskarakter te maken hebben. Soms komen haar gedragingen iets te masculien naar boven.

De tweede aanmerking is de reusachtige lengte van het verhaal. Rijpert schrijft als de beste, daar ligt het niet aan, maar de afwikkeling van het verhaal is op de lange duur wel erg slow writing. Met het gevaar van afhakende lezers.

Afgezien van dat, is het een prachtboek geworden. Mysterie, spanning, onderlinge wrevel, die verrekte neppe leuke kampleiders, avontuur, zoektocht en veel onderhuids gekriebel. Dat zal de doelgroep zeker herkennen. Well done, meneer Rijpert.

www.tomrijpert.com 

—

Sterren: ****

ISBN: 9789463838009

Uitgeverij Pelckmans

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant. Ook op TikTok.