Rita Bullwinkel – Headshot

Bokshandschoenen, spreek

Bij de meeste sporten gaat het er in de praktijk kansloos hard aan toe. Je wint of je verliest, bij schaken bijvoorbeeld, qua spelinzicht. Dat is net iets anders dan deelnemen aan het meisjesbokstoernooi voor de Dochters van Amerika-Cup, zoals de meisjes Artemis en Andi doen in Bob’s Boxing Palace in Reno, USA. De locatie is een sfeervolle plek:

“De vloer van de verhoogde boksring heeft een vuile karamelkleur. De touwen die Artemis en Andi opvangen hebben een rode kleur die door de zon is verbleekt tot mooi roze. De wanden van Bob’s Boxing Palace zijn van zinkplaten… Van een afstand ziet de prijzenkast eruit als een kast vol rommel en kapot speelgoed. Een van de grote plastic trofeeën, metallic goud gespoten, staat te schilferen op de bodem van de vitrine. De schilfers zien eruit als goudconfetti. Van het figuurtje op de trofee, een vijftien centimeter lange man in shorts en bokshandschoenen, zonder hemd, is de goudverf grotendeels afgebladderd. De figuur ziet er nu uit als een speelgoedsoldaatje van grijs plastic. Midden op het hoofd van het mannetje zit een snee waar de plastic afgietsels moeten zijn samengevoegd.”

Rita Bullwinkel is een kei in het beschrijven van onaantrekkelijke gebouwen en half in elkaar geslagen tienermeisjes. Ze zet kleurrijk de trieste competitie in de Dochters van Amerika-Cup neer en maakt de wanhoop van de alles-of-niets wedstrijden voelbaar. Het verhaal heeft een originele vorm. Er komen acht meisjes op de wedstrijd af, en elke ronde wordt uitgelicht. We beginnen met Artemis Victor versus Andi Taylor en krijgen hun gedachten mee. Gemotiveerd zijn ze, gehard ook, maar wie is er net een tikje harder?

We volgen de strijd van de Boksmeisjes die hard getraind hebben om hier te winnen en door te stoten naar de top, om toch op een onbewaakt moment een ram tegen hun hoofd te krijgen en hun droom zien vervliegen.

Een verloren strijd voor een nooit bereikbaar leven
Triestig? Jazeker. Uitzichtloos? Absoluut. Het is een verloren strijd voor een nooit bereikbaar beter leven. Die kansloosheid wordt zichtbaar door de bijeffecten die Bullwinkel bij de boksdames opsomt. En om de kaakslag voor de lezer nog spetterender te laten aankomen, geeft Bullwinkel er een toekomstvoorspelling van narigheid bij:

“Van het zweet dat tussen Andi’s voorhoofd en haar bokshelm bleef hangen kreeg ze acne die ze met make-up moest markeren. Een pony stond haar voor geen meter, en toch liet ze haar haar in een pony knippen om te verbergen dat het plastic van de bokshelm diepe, onderhuidse pukkels veroorzaakte…Om nog maar te zwijgen van de botten die ze allebei hebben gebroken, vooral in hun vingers. Zowel Artemis als Andi heeft haar handen tig keer gebroken, maar Artemis heeft haar handen minstens tien keer vaker gebroken dan Andi, en Artemis weetdat nog niet, maar door dat extra aantal gebroken vingers is de kwetsbaarheid die haar menselijke hand sowieso bezit, nu al de grens over geduwd naar het rijk van dingen die voorgoed beschadigd blijven. Wanneer Artemis zestig is zal ze geen kop thee meer kunnen vasthouden.”

http://ritabullwinkel.com/

—

Sterren: ****

ISBN: 9789083463520

Uitgeverij Koppernik

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant.com. Ook op TikTok.