Daria Serenko – Ik wens mijn huis as

Welkom in Absurdië

Daria Serenko is dichter en activist. Naar onderwerpen hoeft ze niet te zoeken; dit ‘Ik wens mijn huis as’ geeft de absurditeiten die in Rusland de dagelijkse gang van zaken vormen, prima weer. 

Daria Serenko

Het eerste deel van het boek gaat over die dagelijkse gang van zaken. Het werpt een blik op de rivaliteit en bureaucratische kronkels in het vervreemdende en toxische werkklimaat aldaar. Dat Systeem heerst in een culturele staat sinstelling waarin Daria, samen met een aantal andere jonge vrouwen, werkt. Geweldig foute taferelen spelen zich af op de schimmige burelen waar oudere mannen zich wel heel vrijpostig ten opzichte van de dames opstellen. Met zwarte humor geeft Daria inkijkjes in de Russische bureaucratie:

“Op een keer was er over de meisjes een klacht binnengekomen.

En toen nog een klacht.

En toen nog een.

De klacht was tegelijkertijd naar het Departement Cultuur, het Openbaar Ministerie en het comité voor gerechtelijk onderzoek gestuurd.

Volgens de klacht van bezoeker R.V. Midinski hadden de literatoren die optraden tijdens een meisjes-evenement de tempel der Russische cultuur onteerd toen ze poëzie voordroegen die Russische schuttingtaal bevatte.

Nadat we het bezwaarschrift hadden bestudeerd, zetten de meisjes en ik ons aan het opstellen van een collectieve verklaring.”

In de gevangenis 

In het tweede deel van het boek zit Serenko in de gevangenis wegens het steunen van oppositieleider Navalny. Alle tijd, ruimte en claustrofobie heeft ze daar om de details rondom het corrupte proces dat Navalny achter de tralies krijgt, uit te diepen. Ze doet dat in met woede doorspekte, niet veel aan de verbeelding overlatende zinnen. Ook weegt ze de voor- en nadelen van het doortrapte regime tegen elkaar af. En nee, één persoon komt daar niet bar positief uit.

Een citaat uit haar gevangenistijd:

“Op de ochtend van de vijfde dag werd ik voor het eerst niet wakker voor het ontbijt: ik had het gevoel alsof ik de hele nacht onder een lijk had geslapen in plaats van onder een deken. Pas toen ze kwamen controleren stond ik op. Vandaag werd de ronde gedaan door twee vrouwen en een man. Een van de vrouwen kende ik al: een witblonde feeks, ze gedroeg zich erger dan de anderen en kreeg moeiteloos de schreeuwende arrestanten van hiernaast onder de duim. Vandaag nam ze tijdens de controle mijn matte bordeauxrode lippenstift in beslag, met als excuus dat de huls van metaal was. Dezelfde vrouw had twee dagen geleden ook al een medicijn afgepakt dat de dokter me gegeven had. Toen de deur eenmaal achter hen dicht was, ging ik op bed zitten en begon schokschouderend te huilen. Ik weet niet waarom het uitgerekend de lippenstift was die me tot tranen heeft gebracht .. Ik kon mezelf niet in de spiegel zien, maar begon toch het gevoel te krijgen dat ik er ziekelijk en kleurloos uitzag.”

Een kijkje in de Russische realiteit? Lees het boek. Het relaas van Serenko is van zichzelf al wild absurd als ze de ‘gewone’ praktijk beschrijft in ‘Ik wens mijn huis as.’ 

—

Sterren: ****

ISBN: 9789083436166

Uitgeverij Koppernik