Recensies van actuele boeken

Nat Cardozo – Roots

/in

We zijn allemaal één

Een gezicht met wijze ogen kijkt je vanaf de cover aan. Niet onvriendelijk, niet afwachtend, niet gevaarlijk, niet veroordelend, maar blanco. Gewoon zoals een mens een ander mens aankijkt met een open blik. Dat gevoel vertelt je in een notendop de strekking van dit prentenboek. Wij mensen zijn allemaal één.

Dat klinkt zweverig en abstract, maar het klopt. Nat Cardozo maakte de afgelopen tien jaar een persoonlijke reis langs allerlei ‘primitieve’ volken, met de vraag welke relatie wij mensen eigenlijk hebben met planeet aarde. De antwoorden die zij vond, stuurden haar telkens terug naar de oorspronkelijke volken; ‘zij die er al zijn vanaf het begin.’

In dit boek laat ze 22 van die volken zien; een klein deel van de meer dan 5000 oorspronkelijke volken die momenteel op aarde leven. In totaal bestaan deze volken uit meer dan 470 miljoen mensen, maar van veel ervan werd hun land geroofd en werden ze gedwongen een andere taal en religie te leren: dat is de neerslag van dit boek.

Nat Cardozo

Zoals de !Kung. Dit volk leeft in de Kalahariwoestijn in zuidelijk Afrika en Angola. Ze zijn met z’n 50.000den en hun taal is !Kung. DNA-onderzoek toont aan dat de !Kungs de allereerste mensen op aarde waren. Ze leven in de woestijn, waar ze nooit te veel bij zich dragen. Hun huizen blijven maar een paar maanden staan – ze zijn van takken gemaakt. Hun voedsel is noten, wortels, knollen en dieren.

De Moken. Zij wonen aan de westkust van Thailand, en ze zijn met tussen de 3000 en 350 personen een vrij klein volk. Ze leven vooral van de zee. De kinderen leren al jong duiken en zwemmen, ze worden daarom ook wel Chao Ley genoemd: watermensen. Als de avond valt, luisteren ze naar de oude legendes waarin de wijsheid van hun voorouders wordt doorgegeven. Zoals de Laboon, de gigantische golf die het water van de stranden wegtrekt en alle mensen opslokt. Voor bezit en rijkdom is geen plaats en verder dan vandaag kijken ze niet.

De Musuo. Hebben hun woonplaats aan de oevers van het Lugomeer, in het zuidoosten van China. Ze zijn met ongeveer 40.000 mensen en ze spreken Na. Deze gemeenschap staat ook wel bekend als ‘het koninkrijk der vrouwen’ omdat vrouwelijke gezinshoofden de gemeenschap leiden. Trouwen met een man hoeft niet per se, en ze hoeven ook niet onder één dak te wonen. De opvoeding van de kinderen doen ze alleen samen als ze het daar allebei mee eens zijn. (De ideale democratie-NV)

In dit 50 pagina’s grote prentenboek lees je nog veel meer over inheemse (en onbekende) volken. Zo verbreed je je eigen wereldbeeld en leer de mensen kennen die iets verder weg van Nederland wonen dan pakweg Belgen.  

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com

ISBN: 9789465000121

Sterren: ****

Uitgeverij: De Vier Windstreken

Gesa Neitzel & Julian Meyer – Olifanten huilen niet

/in

Als jij mij niet bij kunt houden, wacht ik op je

Het zou een prachtnaam kunnen zijn van een restaurant in de wildernis: De Huilende Olifant. Maar over restaurants gaat dit boek niet – we hebben het nu over emoties en de daaruit volgende problemen. Mats Mangoest is degene die de bal aan het rollen brengt. Hij wordt wakker in zijn holletje en gaat naar buiten. Eh… dat lukt niet. Er zit iets groots en grijs voor de uitgang, hij kan er niet door.

Het is een olifant, ontdekt Mats als hij zich langs de grote grijze kont heeft gewurmd. Een olifant die zegt: ‘Olifanten huilen niet.’

Duh. Mats is niet dom, hij ziet heus wel dat deze olifant verdrietig is. Dat mag toch, denkt hij, iedereen is weleens verdrietig.

De olifant zegt: ‘Ik ben Olivier Olifant, het grootste dier van de savanne. Wat zullen de andere dieren van me denken als ik in huilen uitbarst?’

Zulke onzin heeft Mats nog nooit gehoord. Hij zegt: ‘Waarom wil je dat weten? Ik ben Mats Mangoest en het maakt mij niet uit wat anderen van me vinden. Ik ken trouwens nog wel meer dieren die niet doen zoals het hoort.’

En zo geschiedt. Mats neemt zijn grote vriend bij de slurf en loodst hem de savanne op, op zoek naar nieuwe indrukken.

Prachtverhaal vol emoties over irreële angsten, in een plezierig vlotte vertaling van Bette Westera. De tekeningen zijn een aaneenschakeling van sippe gezichten, bang, aarzelend of nerveus, zoals de leeuw die de rivier niet durft over te steken. Want leeuwen kunnen niet zwemmen.

Aan goeie natuurscènes ontbreekt het ook niet – tekenaar Julian Meyer vult de pagina’s met sfeervolle tekeningen. Veel achtergronden met heeeeel uitgestrekte grasvelden, en voorgronden waar de dieren staan: nijlpaarden, giraffen, zebra’s, een enkele gnoe.

Genoeg te ontdekken voor uw (klein)kind, leuk om voor te lezen en/of te bladeren, en geruststellend dat niet iedereen altijd dapper is. En die mooie zin te doorgronden: “Als jij mij niet bij kunt houden, wacht ik op je”

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com

ISBN: 9789026169311

Sterren: ****

Uitgeverij: De Fontein

Marjet Huiberts – Dippy Das moet verhuizen

/in

Op zoek naar een nieuw onderkomen

Het leven lacht Dippy Das niet bepaald toe. Ons arme hoofdpersoondier zit in het gras te simmen:

“‘Superstom!’ roept Dippy Das. Huilend zit ze in het gras.

‘Superstom en gemeen! ‘k Moet verhuizen, nu meteen!

Want mijn huis ligt aan het spoor. En de trein kan er niet door!’”

Marjet Huiberts

Op de eerste wel erg simpele dubbele bladzijde tekening zien we hoe Dippy tegen zijn huisje aan hangt. Hij kijkt sniffend naar de trein die van links aan komt tsjoeken (met vrolijk zwaaiende machiniste nota bene) over rails die vlak voor zijn huisje ophouden. Daar begint het groene gras, en Dippy’s huisje. Achter dat huisje gaan ze weer verder, maar er is duidelijk een hiaat in de spoorbaan, waar dus zijn huisje staat. Dat dus weg moet.

Die beetje zwakke spanningsboog houdt het verhaal gaande. Zoals verwacht gaat Dippy op zoek naar oplossingen. Als een asielzoeker in een te vol land shopt hij bij een Ooievaar, een slak en bij een konijn:

“’Dippy Das, hier moet je zijn! zegt een huppelig konijn.

‘Kom erin en loop maar door. ‘k Stel je aan mijn kinderen voor.

‘k Heb er nu een stuk of elf. Zo gezellig, zeg nou zelf!’

‘Ja…’ zegt Dippy.  ‘Knus, dit hol. Maar het is me iets te vol.’

Het eenvoudige verhaal zal vooral de kleinste prentenboekluisteraars aanspreken bij het voorlezen door ouders of verzorgers. De spanningsboog wordt intact gehouden door de zoektocht en Dippy blijft de onverdroten optimist. Ondanks zijn evidente tegenslag.

De tekeningen van Wendy Panders passen prima bij de tekst. Ze zijn kristalhelder, levendig, springerig zelfs (bij het konijn), beelden grappig dieren uit en zijn soms zo krachtig dat de getekende dieren van de bladzijden af dreigen te lopen.

https://www.marjethuiberts.nl/Marjet

Prachtboek om met uw jongste telg te bladeren, wijzen, voorlezen en duiden. Op zoek naar de oplossing.

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com

ISBN: 9789025781040

Sterren: ***

Uitgeverij: Gottmer

Anastasia Melnytsjenko, Anja Havriljoek – Vechten of vertrouwen?

/in

Anastasia Melnytsjenko, Anja Havriljoek – Vechten of vertrouwen?

Nooit te oud om te leren

Dit is een verhaal over twee honden, twee Oekraïense honden die elkaar op een natte, verlaten snelweg tegenkomen. Het begint met de innerlijke wereld van Baron de Pitbull. Zijn geschiedenis lijkt op een smartlap: nooit liefde gekend, geschopt en geslagen door zijn baas, diezelfde baas die hem jarenlang meeneemt naar Pitbullgevechten in duistere kelders. Daar moet hij geld verdienen door te winnen van andere gemene honden, wat wel lukt zolang Baron jong is. Maar nu is hij oud, heeft een hoop schade opgelopen door de gevechten, zijn reuk is niet goed meer, hij is bijna blind, z’n gewrichten doen pijn. Dus doet zijn baas wat je van hem verwacht: Baron wordt gedumpt langs de snelweg. Ik zei toch smartlap?

Langs diezelfde snelweg wandelt Marina met haar hond Vlekkie. Bij de vangrail snuffelt Vlekkie: een vreemde geur hier. En er is iets aan het grommen. Marina ziet de arme Baron en neemt hem mee, maakt hem droog, geeft hem te eten, laat de dokter naar hem kijken (een aardige mannenstem zegt: ‘Er is weinig kans dat de hond het overleeft. Hij is oud. En daarnaast is hij stekeblind, kijk maar! Laat hem maar hier, we leggen wel een infuus aan. en een lekker dekentje.”

De hond overleefde de operatie. Maar hij moest nog wel in de dierenkliniek blijven. Pas als hij opgeknapt was, mag hij met Marina mee naar huis. Daar ligt hij warm en droog en voldaan (van al het eten). Nog lang en gelukkig.

De echte smartlap komt nu: Marina zet een advertentie in de krant. Ze wil weten van wie de hond is, en dat komt ze te weten. Maar het gaat niet helemaal zoals ze verwacht. Helemaal niet, eigenlijk.

Een prachtverhaal over (dieren)liefde, over de wreedheid van de mens, over de trouwhartigheid van honden en over het streven naar het positieve. Leuk verteld, met kleine grapjes maar ook onverbloemde wreedheden. Een goede spanningsboog (zal Baron het overleven?) en fijn meeleefbare figuren (Marina en Vlekkie) die samen deze geschiedenis inkleuren. Ik zeg lezen.

Dit jeugdboek is een vertaling van een oorspronkelijk Oekraïens boek. De Vier Windstreken geeft dit boek uit omdat we Oekraïne willen steunen en omdat we lezers een inkijkje willen geven in een leefwereld die anders is dan die van henzelf.

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com

ISBN: 9789051169225

Sterren: ***

Uitgeverij: De Vier Windstreken

Dana Simpson – Evi in de schijnwerpers

/in

Bekvechten met een eenhoorn

De grappige tekeningen op de cover laten al zien waarmee we te maken hebben. Een meisje met zonnebril en sterrenglimlach, en een zo mogelijk nog sterrenglimlachende eenhoorn, ook met zonnebril. Dit duo, of liever gezegd, hun avonturen, gaan het hele boek vullen.

Is dat leuk?

Ja, dat is leuk. Dat komt door de vorm van de strip (of comic zoals ze in Engelstalige landen zeggen), die volgens een vast stramien verhalen vertelt. Korte verhalen van meestal vier tekeningen per pagina, en één grap op die pagina.

Dana Simpson

Dat werkt natuurlijk alleen als de stripfiguren hun eigen dwarse karakter hebben. Bij de eenhoorn zit dat wel goed; het is een goedgebekt dier met een geheel eigen onlogische logica. Zoals op willekeurige pagina’s 24 en 25:

Eerste plaatje: Evi het meisje en de Eenhoorn staan in een veldje.

Evi vraagt: ‘Waarom sta je er zo bij?’

Tweede plaatje: Eenhoorn: ‘Ik doe mee aan een schoonheidswedstrijd.’

Derde plaatje: Evi: ‘Ik zie geen andere eenhoorns.’

Eenhoorn: Natuurlijk niet. Ik ben de enige.’

Vierde plaatje: Eenhoorn: ‘Eenhoorns willen geen concurrentie van soortgenoten, dus aan schoonheidswedstrijden voor eenhoorns doet altijd maar één Eenhoorn mee.’

Volgens dit stramien voltrekken zich de meeste scenario’s: bij één van de twee hoofdfiguren gebeurt iets (meestal vreemds), en de ander reageert daarop. Simpson weet de dialogen in deze graphic novel heerlijk absurd te maken, met netjes aan het eind van de bladzijde een uitsmijter. Daarbij strijden Evi en de Eenhoorn om het meest eigenwijze, slimme of botte commentaar.

De tekeningen zijn al even kwikzilverig. Evi heeft grote, verbaasde ogen die de gekste vragen in haar wakker maken. Ze kijkt ontzettend goed rechtsom naar boven als ze nadenkt, en ze kan Eenhoorn mooi klem praten.

https://www.uitgeverijdefontein.nl/auteur/dana-simpson/

Eenhoorn heeft ook een vrolijke aura. Dansende hoeven, een sierlijke krul in de staart, eigenwijs. Dat laatste vooral in de woordenstrijd met Evi komt Eenhoorn als winnaar uit de bus. Tel daar de originele striptekeningen en de gekke actie bij op en je komt op een vermakelijk verhaal. Dat in dit boek maar liefst 191 bladzijden lang duurt. Als dat geen waar voor je geld is…

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com

ISBN: 9789026175978

Sterren: ***

Uitgeverij: De Fontein

Liesbeth Talboom en Seren Teke – Jackie

/in

Over pesten en een nieuwe plek

Een fraaie tekening siert dit jeugdboek van Liesbeth Talboom en Seren Teke. We zien een surrealistisch landschap met gestileerde bomen die naar links en rechts lijken uit te wijken met de wind in de kruinen, de weg vrijmakend voor de weg die van onderaf de bladzijde smal uitwaaiert. Tekenend voor het verhaal.  

Dat draait om het gezin van Jackie: mama en Jackie. Mama is advocaat en Jackie is haar dochter. Ze zijn samen in een nieuw huis, in een nieuwe stad, met een nieuwe school, komen wonen. Niks bijzonders. Behalve dat Jackie een beetje bijzonder is. Dat blijkt op de eerste dag van de nieuwe school, als ze net op tijd (eigenlijk te laat) met haar fiets aankomt:

“Goedemorgen juf. Ik ben Jackie. Het is mijn eerste dag op deze school, waar mag ik mijn fiets zetten?’ Ze glimlacht naar de juf en probeert de lieve, beleefde Jackie te zijn die mama zou verwachten.

‘Welkom, Jackie. Je fiets mag daar achteraan, achter dat groene poortje … De rij van het zesde leerjaar staat aan die kant, bij die rode stip.’

‘Dankjewel, juf.’ Vreemd, blijkbaar wist de juf al dat ze in het zesde leerjaar zit. Als Jackie aan het poortje komt, ontdekt ze dat de regel van fietsen aan de hand op deze school niet door iedereen gevolgd wordt. Ze wordt bijna van de sokken gereden door een knappe jongen die al slippend de bocht naar de fietsenstalling neemt…

“Je fiets op slot zetten hoeft hier trouwens niet hoor”, zegt hij als hij Jackie in de weer ziet met haar stevig slot.  Ik ben Mauro, wie ben jij?’’

“Euh, ik ben Jackie. Ik ben nieuw.””

En Jackie heeft een vriend. Zo makkelijk als dat gaat, zo lastig is de gebruiksaanwijzing van Jackie zelf. Ze moet bijvoorbeeld op zondag, elke zondag, om 17 uur in bad. Mama kamt dan haar haren, wat een kabaal oplevert waar de hele straat van opveert. Jackie heeft een gebruiksaanwijzing, zou je kunnen zeggen, wat ook duidelijk wordt als een meisje uit haar klas begint met pesten. We weten allemaal hoe gluiperig en verwoestend dat gedrag kan zijn en jazeker, het loopt uit op een clash met heel veel heibel. School boos, zelfs de wijkagent komt langs om te peilen hoe het gaat.

Liesbeth Talboom

Kan Jackie (en haar moeder) het leven in dat lieflijke dorpje blijven voortzetten? Of worden de zaken gaandeweg zo erg dat ze wel moeten vertrekken? Lees vooral verder in het boek voor de ontknoping. En geniet intussen van de zachte taal en de prachtige beschrijvingen.

Ik vergeet bijna de schilderachtige tekeningen te vermelden. Die zijn sprookjesachtig, lieflijk en soms ook heerlijk omineus. Hulde aan Seren Teke daarvoor.

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com

ISBN: 9789463837880

Sterren: ***

Uitgeverij: Pelckmans

Merethe Lindstrom – Als we zingen

/in

Erfenissen van een verknipte jeugd

Je waant jezelf in Scandinavië (Noorwegen, blijkt gaandeweg) als je in dit boek valt. Is het de sfeer, de taal, zijn het de gedragingen van de personages? Het is moeilijk te definiëren maar er hangt een aura van lichte gestoordheid rondom het zomerhuis waar moeder, vader en tweelingbroer Kasper wonen samen met hoofdpersoon Agnes.

Dit is een Agnes waarbij Pippi Langkous verbleekt. Die hield ook van een feestje, tilde met gemak een paard boven haar hoofd, deed de gekste dingen. De Agnes in dit verhaal woont in een koud, lekkend zomerhuis met moeder, vader, broer Kasper. Er is sprake van een tragisch voorval in het verleden waarbij een kind overleed, er is een nieuw pleegkind Bastian aangeschaft en Agnes groeit in onevenwichtigheid op. Ze ontdekt de wereld op geheel eigen wijze. Gaat dat goed?

Natuurlijk niet. Om de analogie met het werk van Astrid Lindgren voort te zetten: de kinderen van Agnes krijgen een vrije opvoeding. Zacht uitgedrukt. Tussen papa en mama botert het niet erg – vooral papa is niet blij. Hij dicteert het leven in huis, zorgt ervoor dat alles om hem draait en leeft zijn frustraties van zijn baan op school thuis uit. Mama is niet tegen zijn botheid opgewassen dus negeert ze het machogedoe en doet haar eigen ding. De lezer krijgt een inkijkje in de mores van het dorp als Agnes bij de schoolarts komt:

“Binnen bij de dokter moet ik mijn korte broek uittrekken, die op de grond belandt… De dokter is niet oud … Hij raakt me overal aan, maar stopt bij wat onlangs besloot mijn borsten te worden, de kleine knopjes steken naar voren als het koud is. En het is koud in de kamer van de schoolarts. Hij staat achter me en ik moet mijn armen opzij uitstrekken terwijl hij daar over mijn huid tast, hij voelt altijd maar aan mijn tepels en trekt ten slotte zijn hand terug met een zucht.”

Merethe Lindstrom

Deze argeloze, nog niet volgroeide taal van het meisje Agnes geeft meedogenloos het vreemde leven in genoemd dorpje weer. Ze kijkt er met verwondering naar, maar naarmate ze ouder wordt, gaat ze sommige aspecten van haar leven beter begrijpen. En onderneemt guerrilla acties:

“Als ik het theezakje opvis, duw ik het met een lepeltje tegen de rand. Papa wil suiker, ik moet er twee theelepeltjes suiker in doen en roeren tot alles opgelost is. Ik maak een lange, taaie spuugklodder die even boven de kop blijft hangen tot ik hem in de thee laat vallen, wat hij altijd zonder veel tegenspraak doet. Tot slot doe ik er een wolkje melk in, hij wil niet altijd melk, maar dankzij het wit is het spuug minder goed zichtbaar.”

Meer, heel veel meer eigenaardigheden van dit gezin vindt u terug in de rest van het boek. Dysfunctioneel is de familie niet, niet helemaal; maar harmonieus is het ook niet. Wel een leesfeest, dat zeker.

—

ISBN: 9789493367289

Uitgeverij Oevers

Ook verschenen op Boekenkrant en TikTok

Anya Niewierra – De stilte

/in

Je krijgt het ‘Zomerlezen’ boek bij de boekhandel van 18 juni t/m 20-juli gratis

Literaire thriller ‘De stilte’ is het zomerlezen-boek van 2026. Bestsellerauteur Anya Niewierra schreef dit hartslagverhogende boekje. Spannend is het, en voor sommigen letterlijk benauwend omdat het zich in een pikdonkere mijnschacht afspeelt.

Toch is de spanning minder dan je zou verwachten van de nagelbijtende gebeurtenissen die in het verhaal spelen – zie hieronder de samenvatting. Niewierra probeert de suspense wel in het verhaal te houden maar sommige gebeurtenissen zijn ofwel voorspelbaar, ofwel gewoon niet adembenemend genoeg. Het voelt een beetje alsof de schrijver zelf niet voldoende kon afdalen in de grotten van haar eigen angsten, om de beschreven angst goed op papier te krijgen. Desalniettemin is het avonturengehalte hoog genoeg. Een prima boek voor een zomeravond op een terrasje.

De Vlaamse kunsthistoricus Nora Maes krijgt de opdracht in de grotten van Valkenburg de muurschilderingen te beoordelen.. Dat doet ze samen met mijnarcheoloog Wilfred Bastiaens. Terwijl ze (ze is claustrofobisch) afdaalt, speelt door haar hoofd dat haar moeder zelfmoord pleegde en dat haar vader waarschijnlijk gevlucht is naar Frankrijk. In de groeve ziet ze dat een beeld van haar moeder die kunstenaar was, met een slangenmotief “gestolen” is. Nora is blij als ze weer uit de grotten is.

Nora’s moeder werkte daar in 1979 met drie andere kunstenaars aan een beeldenproject. Nora bezoekt twee van hen en komt achter het geheim: Nele Nijsten heeft haar naam onder het reptielenbeeld gezet. Zij woont nu anoniem in De Vlaamse Kempen. Nora’s moeder heeft zelfmoord gepleegd en op een dag in augustus 1979 is haar vriend Wout verdwenen. 

Nora wordt bij de gemeente aangenomen voor het toerismeproject. Robert Nelissen neemt haar mee naar de grotten en vertelt dat hij in 1979 stapelverliefd was op Lieke de Smet. Zij had al een vriend, dus vermoordde hij Wout en nam zijn lijk mee de groeve in. Robert had ook Lieke meegenomen naar de grotten en haar neergeslagen. Later had hij haar naakt in een bos laten liggen, waar twee jongens haar vonden.

Robert is de liefste niet: hij weet dat Nora bang is in kleine, donkere ruimtes. Dus geeft hij haar in de grotten een zelfmoordpil en laat haar alleen achter. Op de tast loopt ze door de gangen. Het is een harde test voor haar: zal ze de zelfmoordpil gebruiken?

—

Anya Niewierra schreef de bestsellers De Camino, Het dossier en De nomade. In 2024 was ze de bestverkopende en meest uitgeleende auteur van Nederland. De Camino wordt verfilmd en wereldwijd vertaald.

 

ISBN: 9789465032016

Uitgeverij: CPNB

Ook verschenen op Boekenkrant

Caroline Darian – Ik zal hem nooit meer papa noemen

/in

Gestoorder dan fantasie

U hebt het vast gelezen of gehoord. In Frankrijk werd Dominic Pelicot opgepakt omdat hij zijn vrouw jarenlang heeft gedrogeerd voordat hij haar liet misbruiken door meer dan tachtig verschillende mannen. Van alle sessies bewaarde Dominic beeldmateriaal op zijn computer.

Dat alles was al schokkend, maar toen de politie de dik twintigduizend digitale bestanden doorzocht, bleek niet alleen zijn vrouw Gisèle Pelicot slachtoffer te zijn. Ook kwamen beelden voorbij waarin de dochter van het echtpaar, Caroline, zich herkende. Ze wist niets van het misbruik, net zo min als haar moeder. Na de schok herpakte ze zich en startte een nieuw proces tegen Dominic. Daarnaast wil ze hem nooit meer zien en noemt hem dus nooit meer papa.

Alle publiciteit rondom dit verbijsterende verhaal trok een beerput open met ongekende stankoverlast. Uiteraard was Gisèle Pelicot slachtoffer. Maar het geeft ook de emoties weer die Caroline overvielen toen ze de foto’s zag waar zijzelf halfnaakt en gedrogeerd op te zien was.  

Haar frustratie over dat misbruik zet ze om in pure haat tegen Dominic Pelicot. En ze schrijft haar boek, dit boek. Ze wil Dominic shamen. En terecht, vullen wij normale mensen aan. Dat shamen gebeurt natuurlijk al sinds het Pelicot-schandaal de halve wereld overging. Frustrerend genoeg merkt Caroline dat er ook tegengeluiden zijn. ‘Waarom heb je zelf niets ertegen gedaan?’ bijvoorbeeld, of ‘Zo erg kan het niet zijn.’ Caroline bijt zich als een terriër vast in de niets aan de verbeelding overlatende bewijzen en vecht haar vader met kracht aan.

Ook laat ze zien hoe het schandaal haar psychologisch heeft verminkt. En hoe slecht het vertrouwen is geworden in andere, op het eerste gezicht normale mensen, zelfs in haar eigen man Paul:

“Paul komt naar me toe. Voor het eerst in mijn leven geef ik hem een klap. Ik ben bezig volslagen de kluts kwijt te raken. Mijn moeder zegt dat ik mezelf moet beheersen. Niets helpt. Na deze zenuwuitbarsting volgt een spastische aanval. Ik roep om hulp. Later zal Paul zeggen dat hij vreselijk geschrokken is van deze aanval van hysterie. Enkele minuten later komt de ambulance. Ik zie mijn buurvrouw bij haar deur staan. Ze zegt iets tegen me. Ik versta haar niet. Ik ben al heel ver weg.”

Caroline in haar nawoord: “Ik wil uitstijgen boven deze vreselijke vaderlijke erfenis, en deze modder transformeren in edele materie. De seksueel vermorzelde vrouwen en kinderen moeten geholpen worden… Het doel van mijn getuigenis is de aandacht te vestigen op de impact van chemische onderwerping in Frankrijk …. Als u regelmatig vergeetachtig bent, wees dan waakzaam. Aarzel niet om naar de dokter te gaan en een toxicologisch onderzoek te laten doen…”

—

ISBN: 9789049207069

Uitgeverij: Boekerij

Ook verschenen op Boekenkrant

Jolanda Kooijmans – Addertje

/in

Addertje

Een dichtbundel over de duivel, da’s behoorlijk inventief. Al is er wel die eerste vraag: is het nuttig om die ouwe duivel uit zijn hel te halen? Zwerft die donderse demon niet al veel te lang door onze koortsdromen? En zijn er niet te veel boeken over verschenen? Jolanda Kooijmans maalt daar niet om. Ze werpt opnieuw licht op deze oude dondersteen (m/v) en vult dit boek moeiteloos met gedichten, verhalen, anekdotes, voorvallen en vechtpartijen met de duivel in de hoofdrol.

Bubblebeez is één van die monsterlijke wezens, met als specialisme het misbruiken van kinderen. We lezen nog meer in de vier verhalende gedichten in het boek die gaan over vervreemding, het kwaad, verdraaiing, angst en het passeren van een kritische grens. Wat dat betekent? Waarschijnlijk dat wat u zelf het meeste vreest. Hier een paar exemplaren uit de Addertje-reeks:

“in het vloeibare water

krijgt Addertje vorm

de naadloze bilnaad

de steekjes in de lengte

het losse vel op het graatje

o als het maar niet vriezen gaat

klompjes vlees in beweging

maar veel is er nog niet er

komt nog veel meer

er komt nog maatwerk in al dit zachthuidige

er komt nog baarlijke nonsens

wie of wat er nog komt

Moedermeer gaat niet op de geboorte in

ze kan zich niet bewegen

want

het vriest opeens dat het kraakt!”

Meer, heel veel meer dichtsels, rake poëzie, schuttingtaal, blasfemie, schoonpraten en vuilbekkerij vindt u in de rest van de bundel. Tip: niet in één keer uitlezen. Doseren is het devies, dan blijven de dichtsels het verst.

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant en op TikTok.

—

Sterren: ****

ISBN: 979083463551

Uitgeverij Koppernik