Langzaam wennen

We zijn weer terug bij Evi en Marli, twee beste vriendinnen. Ze kennen elkaar van de manege, waar Evi een klein beetje minder bang is geworden van de grote paarden. Dat komt omdat Marli haar langzaam heeft laten wennen aan de manege. En aan de paarden, die eigenlijk best wel, toch, bij nader inzien, eigenlijk, nu, niet zo groot en eng meer zijn als Evi dacht.

Marli viert in dit deel haar verjaardag. Natuurlijk gaat Evi naar die verjaardag toe. Probleempje: het is op de manege. Dat lijkt eng, maar ze doet het toch. En als Evi een tijdje op de manege is en het verjaardagsfeestje hartstikke leuk is, lijkt het wel of ze minder bang is geworden van de grote paarden.

Dat treft, want Marli komt Evi komende zaterdag om kwart over acht in de ochtend halen. Evi kan dan Marli helpen  om de pony’s van het weiland naar de stallen te brengen. Papa plaagt Evi nog een beetje, maar dan gaan ze toch op weg naar het weiland.

Evi voelt zich heel voorzichtig toch veiliger bij de paarden, ook al zijn ze supergroot en hebben ze nog supergrotere hoofden. Maar doordat ze met Marli de paarden wegbrengt, en weer ophaalt, en op stal zet, en ze voer geeft, went ze aan de dieren. En de dieren aan haar.

Zo komt het dat Evi haar allereerste paardrijles krijgt. Van Marli natuurlijk.

Ze is er ontzettend zenuwachtig over, maar zet toch door. En wat blijkt? Een paardrijles is niet eens zo spannend. Voor haar natuurlijk wel, maar de paarden blijven rustig, ze doen wat Evi wil, en Marli kijkt vanaf ze zijlijn toe of alles goed gaat.

Dat gaat het. Er zijn een paar spannende momenten maar de steeds dapperdere Evi zet door en volgt de paardrijlessen. Dat had ze zelf niet kunnen bedenken.

Een leuk verhaal met veel (op sommige punten iets te veel) details over Evi’s familie. Papa die plaagt, mama die altijd haast heeft, dat soort kleine gebeurtenissen geven het verhaal wel weer wat meer diepgang.

De hoofdzaak blijft wel het overwinnen van de paardenangst (en daardoor ook van andere angsten). Dat wordt prima neergezet, al neigt het verhaal wel naar langdradigheid. De kern blijft echter in beeld: paarden zijn geen monsterlijke dieren maar gewoon aardige, lieve viervoeters waar je goed op kunt rijden.

Bokshandschoenen, spreek

Bij de meeste sporten gaat het er in de praktijk kansloos hard aan toe. Je wint of je verliest, bij schaken bijvoorbeeld, qua spelinzicht. Dat is net iets anders dan deelnemen aan het meisjesbokstoernooi voor de Dochters van Amerika-Cup, zoals de meisjes Artemis en Andi doen in Bob’s Boxing Palace in Reno, USA. De locatie is een sfeervolle plek:

“De vloer van de verhoogde boksring heeft een vuile karamelkleur. De touwen die Artemis en Andi opvangen hebben een rode kleur die door de zon is verbleekt tot mooi roze. De wanden van Bob’s Boxing Palace zijn van zinkplaten… Van een afstand ziet de prijzenkast eruit als een kast vol rommel en kapot speelgoed. Een van de grote plastic trofeeën, metallic goud gespoten, staat te schilferen op de bodem van de vitrine. De schilfers zien eruit als goudconfetti. Van het figuurtje op de trofee, een vijftien centimeter lange man in shorts en bokshandschoenen, zonder hemd, is de goudverf grotendeels afgebladderd. De figuur ziet er nu uit als een speelgoedsoldaatje van grijs plastic. Midden op het hoofd van het mannetje zit een snee waar de plastic afgietsels moeten zijn samengevoegd.”

Hoe mensen met ons omgaan – pff

Ienie Mienie Kitty viert vandaag feest. Nou ja, haar mensen vieren feest.

‘WTF?’, zou ze roepen als ze niet zo’n fatsoenlijk opgevoed katje was.

Maddy Mara

We kijken mee door Kitty’s ogen en zien een touwtje op de grond. Dat is leuk – katten houden van touwtjes. Ze springt op en neer. Maar haar mensenkind Leo duwt haar zachtjes weg. ‘Niet nu, Ienie Mienie,’ zegt hij. ‘Ik ben druk bezig. Ik maak alles klaar voor een feest.’

‘Wat is een feest?

Ik heb een slecht voorgevoel.’

Met groeiende ongerustheid volgt Kitty de voorbereidingen.

“Leo bindt iets aan het touw vast.

Het ding is rond en rood.

Het lijkt op een bal, maar het zweeft.

Hoe raar!

Een touw heeft helemaal geen

rond en zwevend ding nodig.

Leo neemt nog een stuk touw.

Hij bindt er een rond, groen ding aan vast.
…

Dan merk ik nog iets raars.

Vader verzet allerlei dingen.

Hij schuift de bank tegen de muur.

En mijn slaapmat is weg!

Dit is niet fijn.

Het geeft me een vreemd gevoel,

Als een feest dingen verplaatsen

betekent, dan weet ik zeker dat

kittens niet van feesten houden.”

Slim gedaan: Maddy Mark beschrijft glashelder de wereld zoals een poes die beleeft. Wij domme mensen die niets van poezen snappen, lezen nu dat zoiets als een feest voor een poes helemaal niet fijn is. Rare ronde, rode, groene ballon dingen in de lucht. Het slaapmatje dat opeens verdwijnt. En dat is nog maar het begin, want er komen ook veel mensen op het feest. Die lawaai maken. En hun grote mensenvoeten overal hard neerzetten.

www.maddymara.com

Leuk en leerzaam boekje dus om katten van binnenuit te begrijpen. Dat scheelt een hoge rug of een uithaal met scherpe nagels, als wij als mens weer eens domme acties doen waar de kat niet blij mee is.

—

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant. 

Sterren: ****

ISBN: 9789463836500

Uitgeverij Pelckmans

Bang waarvoor?

Marli, de beste vriendin van Evi, houdt een spreekbeurt over paarden. En pony’s. Ze vraagt aan de klas wie er weleens heeft paardgereden. De klas heeft ook vragen voor haar. Evi geeft schoorvoetend toe dat ze bang is voor grote dieren. Dat had ze beter niet kunnen doen.

Iedereen in de klas weet nu dat ze nerveus wordt van paarden. En erger nog, thuis vertelt haar moeder aan de eettafel dat ze allemaal keihard hebben gelachen om Evi toen ze zei dat kangoeroes en pony’s heel enge dieren zijn.

Als Evi samen met haar vriendin Marli daarover praat, vraagt Marli:

“‘Meende je dat nu echt allemaal, gisteren, dat je al die dieren zo eng vindt?’

Evi schaamt zich en zegt: ‘Ja, dat weet je toch Ik ben gewoon heel erg bang voor grote dieren.’

Marli is een tijdje stil en zegt dan: ‘Ik wilde je eigenlijk vragen of je zaterdag met mij meegaat naar de manege. Nee, wacht even, laat me uitpraten. Misschien kan ik je dan laten zien hoe leuk het is om met pony’s om te gaan. Je hoeft echt niks te doen wat je niet leuk vindt, dat beloof ik je!’”

Oké, Evi gaat naar de manege en de enorm afschrikwekkende dieren blijken best mee te vallen. Sterker nog: ze vindt het best leuk daar.

Zo loopt het verhaal soepel door, intussen de (jonge) lezers van hun eventuele manege-angst of zelfs -trauma afhelpend. Intussen vergeet ze de ‘gewone’ zaken van het leven niet, zoals ruzie op school. Dat lukt prima met het intrigerende, leuke verhaal met verschillende ups en downs, gebeurtenissen en realistische sfeertekeningen. Ook de tekst is prima op het jongere publiek geschreven.

Dus ouders, heb je kinderen in huis die dromen van paarden, maneges en lange ritten op de rug van dat leuke zwart/witte paard? Met dit boek komen ze al een beetje in de buurt van hun droom.

—

Sterren: ***

ISBN: 9789463108034

Uitgeverij Pelckmans