Recensies van actuele boeken

Maja Kooistra – Leven met bomen

/in

Meer dan je ooit wist van onze ruisende vrienden

Eigenzinnige uitgeverij A3 brengt dit mooi geproduceerde boek uit over bomen. In verzorgde teksten, heldere foto’s en fraaie alinea’s lezen we alles over het interne leven van onze groene begeleiders. Want deze verhandeling gaat niet over het externe nut van bomen. Dus niet als planken voor huizen, of in horizontale vorm als stormkeringversterkingen, of cocktailprikkers. Maja Kooistra laat ons kennismaken met de onzichtbare krachten die bomen hebben. Kooistra is autoriteit op dat gebied, dat voor veel mensen onwennig aandoet. Want hebben bomen gevoelens? Ja dus:

“’Bomen zijn levende wezens.’ Deze uitspraak kunnen veel mensen nog volgen, maar bij de uitspraak ‘Bomen zijn oeroude wezens met veel kennis en inzicht, die ze delen met alles wat leeft.’, haken de meesten af. Om dan ook nog te concluderen dat bomen als levende wezens waarschijnlijk de beste communicatoren op aarde zijn en door ons direct aanspreekbaar, doet wenkbrauwen fronsen…”

Het zijn de woorden van Maja Kooistra, fysisch geograaf, sjamaan en druïde. In die hoedanigheden heeft ze een zeer brede kennis vergaard over bomen. Zo lezen we onder het kopje ‘Energieniveau’:

“Eerder schreef ik over gezonde, krachtige bomen, waarvan de uitstraling groot en stevig is. Het is echter niet altijd zo dat bomen met een grotere uitstraling gezonder zijn…. Maar hoe weet je nu zeker wat een gezonde krachtige boom is? Soms zien bomen er goed uit, maar blijken ze van binnen rot te zijn, wat je zo niet aan ze kunt zien. Om daarachter te komen heb je nog een waarneming nodig, namelijk van het energieniveau of de energiewaarde… In de afgelopen honderdvijftig jaar hebben enkele natuurkundigen zich met dit probleem beziggehouden. Een van de ontwikkelde methoden wordt door een aantal organisaties en groepen in meerdere landen gebruikt. Dit systeem wordt hier gevolgd…”

De breedheid van onderwerpen die Kooistra aansnijdt, past met geen mogelijkheid in deze bespreking. Een kort voorbeeld: ze laat zien hoe de ‘boviswaarden’ zijn ontstaan. André Bovis maakte in vooroorlogse decennia een biometer. Daarmee kon hij (als Fransman uiteraard) sneller dan met elke andere methode de kwaliteit van wijn, kaas, en nog veel meer producten, bepalen. De methode werd na de Tweede Wereldoorlog uitgewerkt en gebruikt om de kwaliteit van voedingsmiddelen vast te stellen en is tot op de dag van vandaag bekend.

Deze voorbeelden laten al zien hoe uitgebreid het levenswerk (mogen we wel zeggen) van Maja Kooistra hier is vormgegeven. Voor de gemiddelde bomenkenner (zoals ik) gaat een wereld open als Kooistra bijvoorbeeld uitlegt wat solar- en lunar-bomen doen. Of als ze weergeeft welke bomen vrouwelijk, deftig zijn of koninklijk, ontzag, of in statige schoonheid, evenwicht verkeren.

Ook aan communicatieve boomvaardigheden wijdt ze een hoofdstuk, wat ook letterlijk een stuk dieper gaat dan de leek vermoedt. Over de vaardigheid van uitgebreide wortelstelsels om over lange afstanden boodschappen over te brengen, hebben de meeste mensen wel iets opgevangen. Voor een gedetailleerde versie is er een speciaal hoofdstuk. Consciëntieus neemt Kooistra de lezer mee in die ons omringende bomenwereld die we wel zien, maar niet echt waarnemen.

.

Sterren: ***

ISBN: 9789491557828

Uitgeverij A3

Ook verschenen op Bazarow 

Sjoerd Kuyper – De grote vloed

/in

Opgewekt doomsdayverhaal

De aarde wordt overspoeld door Een Grote Vloed. Dat horen we aan het begin van het verhaal. En misschien, nee, absoluut is dan wel de enige juiste manier om met dat sombere toekomstbeeld om te gaan: er met beide voeten inspringen en kijken wat ervan komt.

Die vermetele bijwerking heeft dit boek vanaf de eerste bladzijde op de lezer. Kuyper gaat staccato los op de tekst. Een doomsday scenario voor de aarde? Onze levens zullen nooit meer hetzelfde zijn als we zo doorgaan? Onvervaard op naar de ondergang? De lezer zal dat weten ook:

“De grote vloed maakte geen onderscheid tussen jong en oud, vrouw of man, gezond of ziek, arm of rijk, iedereen die het gevaar niet op tijd zag aankomen, ging eraan. De rijke mensen dachten dat ze op het laatste moment nog konden ontsnappen. Ze gingen in hun vliegtuigen zitten en stegen op net voor de startbanen overspoeld werden door de golven. Ze hadden champagne aan boord, garnalen en kreeft, ze keken naar beneden, zeiden tegen elkaar hoe zielig het was voor de arme mensen die geen vliegtuig hadden en openden hun laptop om te kijken hoeveel ze die dag hadden verdiend.

Maar hun laptop was dood en na een poosje beseften ze dat ze niet eeuwig konden blijven vliegen, dat de kerosine op zou raken en dat ze ergens moesten landen om te tanken maar ze konden nergens landen… Maar de piloot riep dat de berg aan alle kanten zo steil was dat hij er niet kon landen, dat ze er alleen maar tegen te pletter konden vliegen, en toen was de kerosine op en dook het vliegtuig het water in en het laatste wat de rijken van de wereld zagen uit hun raampjes waren garnalen en een zee die bruiste als champagne. De piloot zette de deuren open en iedereen vluchtte naar buiten, ze dachten dat ze zwemmend de berg konden bereiken maar ze waren op zes kilometer diepte en verdronken.”

Zijn we daar weer, lezers? Hijgend achterover leunend tegen uw stoelleuning, overspoeld door een tsunami van ellende met maar één gedachte: zou dat boek van die Kuyper wel goed aflopen? Spoiler: nee.

Maar een strak en overrompelend verhaal is het wel. Kuyper trekt alle registers open om zijn fabel leven in te blazen. Dat de personages als Noach over een ondergelopen wereldzee varen en proberen land te zoeken, is logisch. Of ze daarin slagen, is niet vanzelfsprekend. Toch bouwt de schrijver gaandeweg enig mededogen in, en ook al blijft de neiging tot fatalisme sterk, gloort er toch een sprankje licht van hoop aan de horizon. Dat is de moeite waard, net zoals het consumeren van dit heerlijke boek.

ISBN 9789089674265

Sterren: ****

Uitgeverij: Hoogland & van Klaveren

Ook verschenen op Bazarow en op TikTok 

Saskia de Bodt – Springlevend

/in

Collectieve geheugen-verhalen

Een voortreffelijk boek ligt zwaar op onze knieën. Even toelichten: er komen ongelooflijk veel boeken uit, maar het schort nogal eens aan de kwaliteit van de uitvoering. Slappe kaft, goedkoop papier, na twee keer bladeren loshangende bladzijden, krantenpapier als pagina’s, een voor- en achterplat die al onder de gewone leeslamp van kleur verschieten, verblekende inkt – dat soort zaken. In dit ‘Springlevend’ heeft uitgeverij Hoogland & Van Klaveren al die manco’s achter zich gelaten. Zodat we nu op schoot een schoolvoorbeeld hebben van wat een boek moet zijn: prachtig vormgegeven voorplat in een eeuwigheidsbestendige gebonden band, mooie illustraties met nog mooiere kleuren, stevig papier, goed leesbare tekst en een doorwrochte inhoud. Sorry lezer, dit moest even.

Naar de inhoud. Kunsthistorica Saskia de Both heeft twaalf beeldbepalende boeken die tussen 1850 en 1950 verschenen, grondig onder de loep genomen. Ze bekeek hoe er tussen de oorspronkelijke versie en de veranderende versies van het boek, de manier van kijken naar het verhaal mee veranderde. Dat levert grappige, onverwachte en ludieke invalshoeken op.

Pinokkio, De kleine zeemeermin, Bambi, Max und Moritz, Huckleberry Finn, Nils Holgersson, komt dat bekend voor? Niet de minste boeken, wat meteen ook de reden is waarom ze niet gewoon een bestseller, maar een everseller zijn geworden. Saskia de Both vertelt in de inleiding welke kronkelpaadjes en soms bijna onmogelijke inspanningen ze zichzelf heeft opgelegd om de verschillende versies van de boeken te duiden. Dat moet inderdaad een monnikenwerk zijn geweest.

Maar het resultaat is blinkend edelmetaal. We bekijken het nader.

Als ik dat volgens de methode Jeroen Brouwers zou doen, zou ik dit boek pakken, openslaan, in de lucht gooien en de pagina waarop het neergestorte boek openvalt, nemen als voorbeeld voor de bespreking. Dat wil ik echter de uitgever niet aandoen: ik pak geweldloos een willekeurige titel: ‘De kleine zeemeermin’.

Uit 1837 stamt het verhaal al, geschreven door Hans Christian Andersen. De schrijver blijkt ook een doortastend zelfpromotor: hij schreef maar liefst drie autobiografieën en legde causale verbanden tussen zijn eigen levensloop en de morele aspecten van zijn oeuvre. Het verhaal verscheen in een bundel van de beroemde uitgeverij C.A. Reitzel in Kopenhagen, met kindvriendelijke illustraties van Lorenz Frolich. Op 85-jarige leeftijd deed Frolich dat nog een keer over met veel indringender psychologische beelden. Het boek heeft geen happy ending, behalve in de later uitgekomen Disneyversie. Een versie die volgens de Both misschien maar beter los kan worden gezien van de oorspronkelijke, omdat die teneur toch echt anders was.

Peter Rabbit dan, voluit ‘The tale of Peter Rabbit’  van Beatrix Potter.

‘Een schattig ogend konijntje, chic gekleed in een blauw jasje met glimmende knopen, zoals het een trotse en beschaafde ‘Engelsman’ betaamt, met daarentegen een verrasssend ondeugend karakter. Die herkenbaarheid is destijds ook zeker deel van de aantrekkingskracht van het enigszins elitaire gentleman-konijn geweest.’”

We kunnen eindeloos citeren, maar dat laat de beperkte ruimte van deze bespreking niet toe. Het beste is waarschijnlijk gewoon het boek aanschaffen en met de lorgnet voor het ene oog dit feest van herkenning eindeloos doorbladeren.

—

ISBN: 9789089674203

Sterren: ****

Uitgeverij: Hoogland & Van Klaveren

Ook verschenen op Bazarow 

Derk Walters – Israël – Palestina

/in

De feiten achter de emoties

In het licht van de huidige escalaties in het Israël/Palestinaconflict (we schrijven begin oktober 2024) zocht ik wat ongekleurde informatie over de achtergrond van het conflict.

Ik kwam uit bij de serie ‘Elementaire Deeltjes’ Dit boekje in broekzakformaat, ongeveer de helft van een ‘normale’ paperback, zit propvol adequate en neutrale informatie. De auteur Derk Walters (NRC-redacteur, tussen 2014 en 2017 correspondent in Israël en Palestina) leek mijn zoekvraag te beantwoorden.

Zoals de meeste westerlingen had ik niet meer dan vage voorkennis: Israël gesticht door Joden, geholpen door Engelsen, in een land van Palestijnen, dat behoorlijke spanningen opleverde na WO2, zo ongeveer. Dat bleek grofweg te kloppen, maar Walters voegt daar een waaier aan nuancering aan toe. Hij begint met de actualiteit op 7 oktober 2023,  met de aanval van Hamas op Israël die een reeks (geweld)incidenten in gang zette, en gaat dan terug in de tijd, ongeveer tot het moment dat de wereld nog woest en ledig was. Slechts enkele rondtrekkende stammen bevolkten de aarde, waaronder de Joden:

“Het Joodse volk gaat terug op de Israëlieten, een confederatie van Semitischsprekende stammen die in de twaalfde eeuw voor Christus zuidelijk Kanaän beheersten. Dat gebied komt ruwweg overeen met hedendaags Noord- en Centraal-Israël plus de Westelijke Jordaanoever. De Hebreeuwse Bijbel suggereert dat de Israëlieten vanuit Egypte naar Kanaän kwamen, maar dat is historisch betwistbaar. Waarschijnlijker is dat zij afstammen van de lokale Kanaänieten.”

In de loop van de geschiedenis raken door verschillende oorzaken veel Joden verspreid over de wereld. De wens om samen een nieuw land te hebben wordt urgenter. Zo vestigen in Palestina Joodse immigranten in 1882 de eerste nederzetting: Risjon Letsion, tegenwoordig een voorstad van Stel Aviv. De pioniers worden financieel gesteund door de Rothschild, de Franse bankier.

In 1909 wordt de eerste zionistische militie opgericht, en in 1917 volgt de Britse Balfourverklaring. Die steunt de vestiging van een ‘nationaal tehuis’ voor de Joden in Palestina. Dat levert weer spanningen op voor de omringende volkeren, die ‘hun’ land niet kunnen claimen. De rest van het verhaal is een aaneenschakeling van aanvallen van buitenaf op de Joodse nederzettingen, en (soms preventief) aanvallen van binnenuit tegen de Arabieren, kort gezegd.

Gezien de manier waarop de landverdeling heeft plaatsgevonden, is het niet vreemd dat er een permanente en wederzijdse haat blijft overheersen. Israël handhaaft zich door stevig gewapend alle aanvallen af te slaan. Maar dat verandert als op 7 oktober 2023 Hamas Israël binnenvalt en de wereld schokt met bruut geweld. De vergeldingsacties over en weer nemen steeds grotere vormen aan, is het einde zoek?

Hopelijk niet, maar zolang er geen bemiddeling of een oplossing komt, kunnen we alleen hopen dat het met zo weinig mogelijk moordpartijen afloopt. Al is die kans, gezien de bloedige geschiedenis en de intense haat aan beide zijden, kleiner dan dat het gaat vriezen  in de hel.  

—

ISBN: 9789025317102

Sterren: ****

Uitgeverij: Elementaire Deeltjes . 84

Ook verschenen op Bazarow 

Sarah Engel & Signe Kjaer – De Gouden Klok

/in

Levenslustlessen van opa

“Elke dag is mijn lievelingsdag” is het motto van opa.

Dat geldt niet voor Sophia. Zij is het beu om elke dag huiswerk te maken, in de regen te lopen en nog al die tienduizend dingen te doen die boring zijn. Gelukkig komt ze vaak bij opa, die altijd grappige ideeën heeft. En nu wordt ze wakker en is ze jarig. Dan weet ze zeker dat opa een schattenjacht gaat organiseren.

WIST ze zeker, bedenkt ze en opeens is ze weer bedroefd. Opa is niet meer. Opa is vertrokken uit deze wereld; hij zat in zijn leunstoel alsof hij sliep. Maar hij was dood. Alles wat rest is de grafsteen waar zijn motto nog net oppaste, onder de jaartallen en de witte duif.

Zo begint het legere leven van het door Signe Kjaer prachtig getekende hoofdpersoontje. Alleen opa’s stoel al, op pagina 6, is een prachtstilleven van warmte, eruditie maar ook – wegens leeg – verlatenheid. Een opengeslagen boek met bloementekeningen ligt ervoor als een monument.

Maar intussen is somberheid troef voor Sophia. Ze mist haar opa, en ze weet eigenlijk niet wat ze met de rest van haar leven aan moet. Depressieve gedachten liggen op de loer, maar opa heeft daarop geanticipeerd. Ze krijgt een kist van hem. Postuum natuurlijk, maar met een onverwisselbaar briefje van hem erin:

“Wat is het mooiste cadeau in het leven? De grote wijzer is de sleutel.”

Aan die cryptische boodschap heeft Sophia niet veel. Of toch, als ze dieper in de kist duikt, vindt ze een klok.

“Die had een ronde voet en drie pilaren waarop het uurwerk stond. Hij was helemaal van goud en mooi versierd met tierelantijntjes. De klok was zo hoog als een pak melk. Hij stond in een glazen stolp met een klein deurtje dat open kon.

‘Die ziet er heel oud uit,’ zei mama. ‘Zou hij het nog doen?’

Papa bekeek de onderkant en de achterkant van de klok, maar nergens kon je een sleuteltje in doen om hem op te winden en er was ook geen houder voor batterijen.”

Sophia snapt er niks van. Maar de rest van het boek helpt mee om het raadsel op te lossen. Prachtverhaal over de lichtheid van het leven. Meer zeg ik niet.

—

ISBN: 9789051168006

Sterren: ***

Uitgeverij: De Vier Windstreken

Ook verschenen op Bazarow 

Pieter Koolwijk – Schatpakkers

/in

Snel en fijn rommelig verhaal

Veel gedoe om een autosleutel, zou hier ook een goeie titel kunnen zijn, ware het niet dat ‘Schatpakkers’ veel eh pakkender is. Pieter Koolwijk nam de taak op zich om het Kinderboekenweekgeschenk van 2024 te schrijven. Linde Faas verzorgde de als altijd schitterende tekeningen bij het verhaal.

Om met Linde te beginnen: de tekening op de cover spreekt boekdelen. Wij kijkers zien in doorsnee drie kinderen die een tak in een gat in de grond laten zakken. De kinderen zijn bovengronds, ze zitten op hun knieën boven het gat waardoor de tak de grond in gaat. Daaronder is de ruimte (en de boektitel), waar de mysterieuze schatpakkers zich ophouden.

De basis van het verhaal is intrigerend: er is iets zoek, gepikt door vreemde blauwe wezens, en een drietal kinderen beleven avonturen tijdens de zoektocht. Maar voor een heel boek is dit gegeven eigenlijk net iets te mager. Het is dankzij het talent van Koolwijk dat het verhaal leuk is, snel, grappig, een beetje zielig, plezierig raar en een tikje rommelig, zodat het niet gaat vervelen.

Wat gebeurt er?

Nevin pikt de autosleutel van papa mee, zodat hij niet naar de voetbalwedstrijd kan. Dat doet ze omdat pa haar achter de computer vandaan haalt en naar buiten stuurt. ‘Je leeft achter schermen!’, zegt hij.

Niet minder dan hij, denkt Nevin en boos loopt ze weg en laat per ongeluk de sleutel vallen. In een put. Uh-oh.

En het wordt nog uh-oh-er.

Vanuit de put komt namelijk een donkerblauw handje omhoog dat de sleutel pakt. En meeneemt. Waarnaartoe? Dat zal Nevin moeten uitzoeken.

Genoeg problemen dus in de schoenen van de hoofdpersoon geschoven. Gelukkig krijgt ze hulp van Davy en Bec, twee niet zo populaire kinderen van school. Zij weten waar de blauwe handjes-figuren zitten: in de scheldfabriek:

“Terwijl ze naar de fabriek lopen, praat Davy niet. Zoals gewoonlijk. Toch zegt hij genoeg. Hij kijkt regelmatig opzij en aan zijn gezicht te overduidelijk te zien dat hij Nevin maar niks vindt. Prima. Zij hem ook niet. Ze is hier niet om nieuwe vrienden te maken. Ze wil de sleutel terug. Al maken zijn boze blikken het er niet leuker op.

Bec is het tegenovergestelde. Zij kletst aan één stuk door. Ze vertelt allemaal slakkenweetjes die Nevin totaal niet boeiend vindt. Dat ze niet van stinkende knoflookplanten houden, dat slakken met een huisje ouder kunnen worden dan die zonder huisje en dat slakken tegelijkertijd een jongen en een meisje zijn.

Nevin heeft het liever over iets anders. ‘Hoelang zijn jullie al vrienden?’ vraagt ze.”

Met z’n drieën tackelen ze het probleem, al is het moeilijker dan ze gedacht hadden. Dat voert ook weer de spanning van het goed geschreven verhaal op. Maak maar een paar uurtjes vrij om dit boek te lezen. In de Kinderboekenweek bijvoorbeeld.

ISBN 9789465034607

Sterren: ***

Uitgeverij: CPNB

Ook verschenen op Bazarow 

Noëlle Smit, Elle van Lieshout, Erik van Os – De vierling op de vensterbank

/in

Moeder-dochter issues over plantjes

Rosa heeft een vierling, nou ja, vier plantjes op een rijtje. Zelf gezaaid, water gegeven en handmatig gedraaid naar de zon. De plantjes heten 1, 2, 3 en 4. Lekker duidelijk, daar houdt Rosa van

Mama heeft een iets andere insteek. Die plantjes moeten hier weg.

Ondanks de hartverscheurende argumenten van Rosa laadt mama de plantjes in haar bakfiets en rijdt weg:

“Maar de wind blies hard in mama’s oor.

Ze hoorde niets, ze fietste door.”

Rosa probeert van alles, in het begin met een passief-agressieve aanpak: ze gaat met de buurvrouw praten. Die geeft haar raad, maar toch … blijven de plantjes in mama’s groene paradijs, zoals ze dat zelf noemt.

Een loopgravenoorlog op zakformaat is het, maar wel prachtig getekend. De fleurige tuin van mama in vrijwel alle denkbare natuurkleuren, heel veel details op de pagina’s die uw eigen kleintje kan zoeken en aanwijzen, en wellicht zelfs benoemen.

Alleen: hoe loopt dit af? Laat Rosa zich onderuit schoffelen of weet ze een vreedzame manier te vinden om toch te co-existeren met iemand die haar andere ideeën oplegt?

Lezen dit prachtige prentenboek zeg ik. Beter nog: voorlezen en er zelf stiekem ook van genieten.

Het prentenboek is in de Kinderboekenweek (2 t/m 13 oktober 2024) voor een zacht prijsje te krijgen bij uw boekhandelaar.

9789465034508

Sterren: ****

Uitgeverij: CPNB

Ook verschenen op Bazarow en op TikTok

Sandra Ingerman & LLyn Roberts – Door het duister

/in

De natuur lost het op

De titel zet de toon: we zullen door het duister heen moeten voor verlichting als het om lijden en verlies gaat. Een eenduidig uitgangspunt voor een beetje ingewikkeld onderwerp. Bovendien een weinig aantrekkelijk vooruitzicht als we in aanmerking nemen dat we als mens vrijwel altijd met lijden en verlies in aanraking komen.

Auteurs Ingerman en Roberts leggen zelf uit hoe ze tot deze gevolgtrekking komen. De dames zijn niet de eerste de beste: “Sandra Ingerman is een wereldwijd bekend leraar van sjamanisme, heeft al veertig jaar lesgegeven over sjamanistisch reizen, heling en milieuverontreiniging ongedaan maken met spirituele methoden.

Llynn ‘Cedar’ Roberts is een gevierd leraar van heling en sjamanisme. Ze geeft les in ervaringsgerichte programma’s die ons en onze relatie met de natuurlijke levende wereld helen.”

Om en om nemen Sandra en Llynn het woord en gaan met hun expertise een probleem of situatie te lijf, om daarna te laten zien hoe ze tot een oplossing komen.

Sandra begint met ‘De zon en de maan’:

“Mijn beschrijving van het troosteloze land is een metafoor die heel echt kan aandoen in ons eigen leven, wanneer we geen steun ervaren terwijl we door het duister van het leven lopen. In deze tijden is het belangrijk te bedenken dat de zon altijd op ons neerschijnt en een pad creëert dat ons kan leiden door de braamstruiken van het leven, waarin we maar al te vaak komen vast te zitten.”

Ze reikt troostende woorden aan als bijvoorbeeld jouw ego je allerlei kanten op trekt waarheen je niet wilt. Ze gebruikt de cycli van de zon en de maan om met dat probleem om te gaan of, rigoureuzer nog, af te rekenen.

Een paar hoofdstukken verder stelt Lynn zich uitgebreid voor en laat zien wat haar bijdrage aan dit boek is:

“Toen ik 26 was en in India woonde, verbleef ik enkele maanden in een Franciscaanse ashram. De enclave werd omgeven door bomen en de binnentuinen gaven de lucht een heerlijk zoete geur. Dit toevluchtsoord trok mensen overal ter wereld aan, die daar kwamen om yoga en oosterse mystiek te studeren…”

Volgens haar maakt het niet uit waar je je bevindt in de wilde natuur, want zodra het daglicht overgaat in duisternis, lijkt het alsof de natuur tot leven komt:

“Net zoals het schermer een magische overgangstijd is van verschuiving en verandering, zo leidt de spirit van Vleermuis ons bij de transformatie in de overgangsfasen van ons leven.”

Het boek is oneindig veel uitgebreider dan wat ik hier kan citeren; ik laat slechts een fractie zien van de therapeutische methodes die de dames hanteren. Duidelijk is wel dat ze in een behoefte voorzien. Zowel Sandra als Llyn hebben een volle pagina achterin het boek waar ze hun expertises, hulpmethodes en digitale lessen aanstippen. Het boek is dan ook een geschikt handvat om je verder in te verdiepen.

—

ISBN: 9789491557811

Sterren: ***

Uitgeverij: A3

Ook verschenen op Bazarow 

Enzo Pèréz-Labourette – Patisserie Coucou

/in

 

Watertandend geluk

‘Multitalent’ kan een overschatte kwalificatie zijn, maar niet in dit geval. Deze Enzo Pérès-Labourdette lijkt werkelijk alles dat eetbaar is en waar hij zijn gouden handen op legt, te kunnen maken. Hij is illustrator, kinderboekenauteur, culinair schrijver en werd in 2022 de eerste winnaar van Heel Holland Bakt. 

Dit afschuwelijk hongerig makende kookboek ligt als een steen op de maag. Pardon, op de koffietafel. Dat komt door de robuuste uitvoering, het stevige papier van de bladzijden en de overmaat aan foto’s. Ik sla een willekeurige bladzijde open: de “Upside-down rabarbercake

voor onaangekondigd bezoek

Britten zijn ontzettend lieve mensen, maar ze hebben werkelijk een grafhekel aan onaangekondigd bezoek. Een buitenlander zou daardoor kunnen denken dat ze niet van bezoekers genieten, maar niets is minder waar. Het gaat erom dat een echte Brit visite graag gastvrij wil verwelkomen, en daar hoort nou eenmaal tea and cake bij. In het Welshe kustdorpje waar mijn Grandad and Grandma woonden ging dat precies zo. De buurman gaf hun dan prachtige stengels van zijn rabarber en vervolgens spraken zij netjes af wanneer hij als bedankje op de tea mocht komen. Zo hadden ze genoeg tijd om de gekregen rabarber in een heerlijk baksel te verwerken. Deze cake ziet er prachtig uit door de nette rijen rabarber, maar hier zit dan ook meteen het enige harde werk in…”

Zoals u leest is de tekst zeer toegankelijk, helder en eenvoudig te volgen. De genoemde rabarbercake is door het willekeurige openslaan geselecteerd, maar alle andere recepten zijn eveneens prima maakbaar voor de thuisbakker. Een paar voorbeelden? Zeker.

De bijgevoegde plaatjes zijn pure fotoporno.

-In een zacht strijklicht gevangen ‘krokante vanille-rumpalmiers’ met verleidelijke schaduwtjes.

-Opbollende ‘Almendrados’ (Spaanse koekjes) met een pronte noot op hun toppunten.

-‘Crumpets’ ‘voor mijn British breakfast of choice’. Kleine taartjes met een zachtbruin korstje die de kijker tegemoet glimmen, met ernaast een schaaltje Marmite én een lepeltje om het kleverige, zoete, de smaakpapillen opwindende goedje je mond in te lepelen.

-’Knapperige chocovingers met sinaasappelglazuur’. Acht langwerpige vierkantjes van chocola om tussen twee vingers in te pakken en langzaam, centimeter voor centimeter, dun en lang, perfect gehanteerd in de chocoladedip te dopen. En zacht druipend je mond in te begeleiden.

Nog veel meer kan ik aanhalen uit dit zwaar verslavende boek, maar inmiddels bedreigt toenemend watertanden mijn toetsenbord. Dus sluit ik af met een simpele mededeling: hou je van koekjes maken dan is dit jouw boek. 

—

ISBN: 9789038812724

Sterren: ****

Uitgeverij: Nijgh & van Ditmar

Ook verschenen op Bazarow en TikTok

Rob van Essen – Heen en weer

/in

Vingeroefeningen voor het grotere werk

Een schattig boekje, adequater kan ik het onderhavige object niet omschrijven. Je kunt het een zakboekje noemen, ofwel het vestzakformaat. Een miniatuurboek is dat, met op de voorkant een schattig vogeltje, een roodborstje schat ik als non-expert in, maar verbeter me vooral als dat fout is. Het boekje is onderdeel van de ‘Een wandeling’-reeks van uitgeverij Van Oorschot.

De reden dat Rob van Essen de opdracht voor dit boekje aannam, is voor mij onbekend. De reden dat ik het boekje wilde recenseren, is dat ik in Huizen woon. Die twee redenen kwamen bij elkaar toen ik las dat van Essen elke week zijn bejaarde moeder in Huizen bezoekt, en tijdens die reis dit boek uitkristalliseerde. Pure nieuwsgierigheid dus, of hij en ik hetzelfde landschap op dezelfde manier ontdekken. Dat gaat verrassend synchroon, merk ik als de eerste herkenning al op bladzijde 6 komt. Van Essen vertelt dat zijn moeder de laatste twintig jaar in een zorgcentrum in Huizen verblijft, dat Voor Anker heet. Dat zorgcentrum ken ik, want fiets er regelmatig langs. Kijk, dat schept verbinding. En geeft de leesimpuls een nieuwe .. eh impuls.

Meticuleus boekstaaft de schrijver zijn wekelijkse wandeling, die altijd hetzelfde verloopt. Hij neemt de trein uit Amsterdam naar Naarden-Bussum, en (na een opmerking van zijn zen-leraar) wandelt hij inplaats van de bus te nemen, van daaruit naar Huizen. Natuurlijk geeft de rustige manier van voortbewegen hem tijd om van alles te observeren. Dat zit zijn gezonde eetlust niet in de weg. Ook voor het nuttigen van zijn boterhammen hanteert hij een schema, zodat de bammetjes op de goede tijd en locatie naar binnen geschoven worden:

“Ik liep Huizen uit, langs het hoekhuis van het echtpaar met het grijnsje, langs de akkers, het Tweede Bos in. Fietsers kwamen me tegemoet en zoefden langs me heen, mensen van hun werk op weg naar huis.

Als ik het bos uit was, sloeg ik de Weg langs de Twaalf Schepsels in, en beklom ik het Bergje, om op een van de twee bankjes mijn laatste boterham op te eten en uit te kijken over de hei, onder de lichtgrijze voorjaarshemel, of in het licht van een late zomerzon, of onder de grauwe wolken van de herfst.”

Een ludiek idee, deze wandelingen-boekjes van van Oorschot. Ik kan nu nog alleen oordelen over dit deel van Rob van Essen. Maar aan de hand van zijn plezier in de wandeling naar het goede dorp Huizen en weer terug, is de conclusie dat hij daar veel plezier aan beleeft. Ik sluit zelfs niet uit dat hij zijn Librisprijs-winnende ‘Ik kom hier nog op terug’ voor een groot gedeelte te danken heeft aan zijn meditatieve momenten onder de zondoorstoofde bladeren. Gelukkig maar.

—

ISBN: 9789028245020

Sterren: ***

Uitgeverij: van Oorschot

Ook verschenen op Bazarow