Erna Sassen – Neem een kip

/in

Driftig hinkstappende gedachten

De absurde titel geeft al een vooruitblik op de inhoud van dit boek. Erg origineel; dat is zowel negatief als positief. Ik vermoed dat er geen tussenweg is in de waardering. Ofwel je vindt de stijl verschrikkelijk, of je houdt ervan.

Mij bevalt het wel. Het bombardement aan invallen, meningen, twijfels, geiten- en olifantenpaadjes,  visuele prikkels, grapjes, terzijdes, platitudes en doordenkers verrast de lezer in vrijwel elke alinea. Het leest als een fragmentatiebom maar het is origineel proza.

Een probleem is wel dát dit proza, (nee laten we het literatuur noemen) slecht samen te vatten is. Het verhaal begint met:

‘Ik moest een zelfportreet maken voor school. Ik kwam niet verder dan dit:

TEKENING VAN EEN DODE MUS en daaronder:

ZELFPORTRET, EERSTE POGING

Twee pagina’s verder zien we vijf dode mussen op een bladzijde, in verschillende houdingen. Op de linkerzij, rechterzij, rug, snavel op de grond. Daaronder:

ZELFPORTRET, TWEEDE POGING

Daarna gaat het verhaal, voor zover je van een verhaal kan spreken, in hoofdstuk 2 zijn eigen weg. Zodat ik meteen mijn fout goed kan maken: de dode mussen die ik hierboven abusievelijk mussen noemde, zijn vinken. Zeven vinken. Een verwijzing naar het boek van Joris Luyendijk over White Privilege en Kansenongelijkheid, dat haar vader voor z’n verjaardag kreeg maar weigert te lezen, want hij heeft er ‘maar zes’: 

“Die Zeven Vinkjes, die mijn vader van Kobus moet lezen omdat hij ‘geen benul heeft van zijn wittemannen-voorsprong op de rest van de wereldbevolking’, staan voor zeven kenmerken of eigenschappen. Een persoon die al deze eigenschappen kan ‘afvinken’ krijgt de beste en meeste kansen om van zijn leven een succes te maken want hij wordt NOOIT gediscrimineerd.

Dat geloof je niet.

Maar het is zo.”

Zo, in die prachtige stijl, spreken de personage de teksten uit. Die zijn nu we de voorgeschiedenis hebben gelezen, enigszins voorspelbaar. Maar dankzij die stijl is de tekst levendig, speels, verrassend en om je oren slaand. Tenminste, als je andere standpunten hebt dan de puber in de tekst:

“Het is best ingewikkeld om een zelfportret te maken. Om eerlijk te zijn tegenover jezelf.

Ik weet heus wel waar ik me druk over maak.

…

Eerlijk zijn.

…

Ik vind het

helemaal kut

als mijn beste vriend

een relatie krijgt

met mijn

(ooit) beste vriendin.

Hoge toppen, diepe dalen. Het leven is een hel. Maar hé, je bent pas puber, er gloort nog hoop. Dat is wat dit grappige boek je (hoop ik, mij in elk geval wel) meegeeft.

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant 

—

Sterren: ****

ISBN: 9789025888206

Uitgeverij Leopold

Lulu en Nelson – 3. De witte Leeuwin

/in

Een grote witte dame

Dit is deel 3 van een beeldverhaal-serie met in de hoofdrol Lulu en Nelson. De Italiaanse Lulu is dochter van een circusartiest. Ze heeft een act met leeuwen als – inderdaad – leeuwentemmer, zij is een leeuwenfluisteraar. De dieren luisten naar haar, en zij kan ze allerlei kunstjes laten doen in het circus van haar vader. Nelson is haar vriend, onderweg op haar pad gekomen en nu haar vaste partner.

In deel 3 komt Lulu in Zuid Afrika in aanraking met boeven. Gemene boeven uiteraard. Onze heldin raakt verstrikt in de onzalige plannen van een bandiet. Deze schurk is, zoals alle schurken, uit op geld. Veel geld. En wat is er makkelijker dan een gezochte ‘bandiet’ te arresteren en aan de politie uit te leveren? Voor een vuistvol dollars vanzelfsprekend.

Lulu en haar vaste vriend Nelson moeten flink hun best doen om de boeven voor te blijven. Op het nippertje weten ze de dans te ontspringen. Het verhaal is spannend: er passeren mooie mensen, conflicten, liefde, geweld en redemptie. En een grote witte dame speelt de hoofdrol. Mysterieus? Jazeker!

Girard, Omont en Neyret schudden alles uit hun creatieve mouwen met de tekeningen – die zijn fantastisch. Mooie Gazellen, leeuwen, tijgers, pony’s en paarden. Er gebeurt meer dan genoeg, er is spanning, misdaad, geweld. Als je van avontuur, natuur en strips houdt, ga die boeken lezen. Meteen!

ISBN: 9789464842401

Uitgeverij Sylvester Strips

Ook verschenen op Boekenkrant en op TikTok

Kinderboekenweek 2025

/in

Kevin Hassing – LEXIE

Dit is het Kinderboekenweekgeschenk 2025. Je krijgt het als je een boek koopt voor ten minste 13,50 euro in de Kinderboekenweek (1 t/m 12 oktober). Kevin Hassing schreef het, en Marieke ten Berge maakte de tekeningen.

Lexie heeft last van letters, die woorden maken, die een zin maken, die een boek maken. Een boek heeft altijd veel te veel letters. Als ze gaat lezen, verdwaalt ze al snel tussen de letters. En soms ook tussen de woorden.    

Op een avond wenst ze – onder een vallende ster – dat er geen lastige woorden meer in de klas zijn. Die wens komt uit. De woorden zijn verdwenen, maar ook de voorwerpen en de mensen zelf. Geen digibord meer, geen juf Juliëtte, alles weg. Wat nu? Samen met haar vriend Riff komt ze erachter dat ze van haar onzekerheid haar kracht moet maken. Haar superkracht!

Lexie is de hoofdpersoon – hierboven las je dat ze problemen met woorden heeft. Sommige woorden blijven steken. Dan kan ze de letters gewoon niet bij elkaar krijgen, of het woord dat ze zoekt is verstopt. Dyslexie heet dat.

Kevin Hassing

Meteen aan het begin van het verhaal gaat het al mis. Met een spreekbeurt:

“’Ik houd mijn spreekbeurt over superhelden.’

De eerste zin kwam er goed uit. Dat komt omdat ik hem uit mijn hoofd heb geleerd. Nu de rest nog. De hele klas kijkt naar mij.

‘Superhelden bestaan al honderden jaren..’ Ik moet nu toch echt op mijn blaadje kijken. ‘Vroeger had je …’ Wat staat daar ook alweer Ik zou het moeten weten, want ik heb het zelf opgeschreven.

‘Bijvoordeeld de Griekse helden.’

Er klinkt gegiechel.

Ik heb het niet goed gezegd. … Ik hoor Philippe lachen …

‘Achilles was … onsterfelijk, omdat hij als baby was ongedompt in een heilige rivier.’

Meer lachende kinderen. Gefluister.”

Dit wil Lexie niet meer. Als ze een vallende ster ziet, wenst ze dat er geen lastige woorden meer in de klas zijn. De volgende dag merkt ze dat haar wens is uitgekomen. Maar niet alleen de woorden zijn weg, ook de voorwerpen, het digibord en de mensen zelf!  Met haar vriend Riff ontdekt ze dat ze van haar onzekerheid haar kracht moet maken. Haar superkracht.

De vertelling is tragisch en toch vrolijk, er gebeurt van alles en het is springerig. Dat springerige leest vrij warrig. We volgen Lexie op haar zware tocht. Daarbij houdt schrijver Hassing de lichtheid in de zinnen en in het verhaal vast.

CPNB/Hebban

Ook verschenen op Boekenkrant en op TikTok