Rita Bullwinkel – Headshot

/in

Bokshandschoenen, spreek

Bij de meeste sporten gaat het er in de praktijk kansloos hard aan toe. Je wint of je verliest, bij schaken bijvoorbeeld, qua spelinzicht. Dat is net iets anders dan deelnemen aan het meisjesbokstoernooi voor de Dochters van Amerika-Cup, zoals de meisjes Artemis en Andi doen in Bob’s Boxing Palace in Reno, USA. De locatie is een sfeervolle plek:

“De vloer van de verhoogde boksring heeft een vuile karamelkleur. De touwen die Artemis en Andi opvangen hebben een rode kleur die door de zon is verbleekt tot mooi roze. De wanden van Bob’s Boxing Palace zijn van zinkplaten… Van een afstand ziet de prijzenkast eruit als een kast vol rommel en kapot speelgoed. Een van de grote plastic trofeeën, metallic goud gespoten, staat te schilferen op de bodem van de vitrine. De schilfers zien eruit als goudconfetti. Van het figuurtje op de trofee, een vijftien centimeter lange man in shorts en bokshandschoenen, zonder hemd, is de goudverf grotendeels afgebladderd. De figuur ziet er nu uit als een speelgoedsoldaatje van grijs plastic. Midden op het hoofd van het mannetje zit een snee waar de plastic afgietsels moeten zijn samengevoegd.”

Rita Bullwinkel is een kei in het beschrijven van onaantrekkelijke gebouwen en half in elkaar geslagen tienermeisjes. Ze zet kleurrijk de trieste competitie in de Dochters van Amerika-Cup neer en maakt de wanhoop van de alles-of-niets wedstrijden voelbaar. Het verhaal heeft een originele vorm. Er komen acht meisjes op de wedstrijd af, en elke ronde wordt uitgelicht. We beginnen met Artemis Victor versus Andi Taylor en krijgen hun gedachten mee. Gemotiveerd zijn ze, gehard ook, maar wie is er net een tikje harder?

We volgen de strijd van de Boksmeisjes die hard getraind hebben om hier te winnen en door te stoten naar de top, om toch op een onbewaakt moment een ram tegen hun hoofd te krijgen en hun droom zien vervliegen.

Een verloren strijd voor een nooit bereikbaar leven
Triestig? Jazeker. Uitzichtloos? Absoluut. Het is een verloren strijd voor een nooit bereikbaar beter leven. Die kansloosheid wordt zichtbaar door de bijeffecten die Bullwinkel bij de boksdames opsomt. En om de kaakslag voor de lezer nog spetterender te laten aankomen, geeft Bullwinkel er een toekomstvoorspelling van narigheid bij:

“Van het zweet dat tussen Andi’s voorhoofd en haar bokshelm bleef hangen kreeg ze acne die ze met make-up moest markeren. Een pony stond haar voor geen meter, en toch liet ze haar haar in een pony knippen om te verbergen dat het plastic van de bokshelm diepe, onderhuidse pukkels veroorzaakte…Om nog maar te zwijgen van de botten die ze allebei hebben gebroken, vooral in hun vingers. Zowel Artemis als Andi heeft haar handen tig keer gebroken, maar Artemis heeft haar handen minstens tien keer vaker gebroken dan Andi, en Artemis weetdat nog niet, maar door dat extra aantal gebroken vingers is de kwetsbaarheid die haar menselijke hand sowieso bezit, nu al de grens over geduwd naar het rijk van dingen die voorgoed beschadigd blijven. Wanneer Artemis zestig is zal ze geen kop thee meer kunnen vasthouden.”

http://ritabullwinkel.com/

—

Sterren: ****

ISBN: 9789083463520

Uitgeverij Koppernik

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant.com. Ook op TikTok. 

Coralie Bickford–Smith – Eekhoorn en de verborgen schat

/in

Alles stroomt

Dit is wat je noemt een schattig boek. Dieprode omslag van zacht aandoende stof, verlucht (zoals je dat ook noemt) met een prachtige tekening. We zien een eekhoorn zitten op een hartvormig gekrulde tak van een eikenboom (verbaasd, verbijsterd of verlangend, wie zal het zeggen) kijkend naar boven waar een eikeltje hangt. Dit alles op het aaibare zwart/rood fluwelen voorplat maakt nieuwsgierig naar de inhoud.

Coralie Bickford-Smith

Die stelt qua tekeningen niet teleur. We vallen in een enorm bos met weer die typisch rood kleurende bomen over twee pagina’s uitgesmeerd. Lange, slanke bomen met niet veel bladeren en hé, wat zien we bijna onzichtbaar op de eerste pagina? Een eekhoorn die op een afgebroken tak zit. De tweede pagina geeft zijn gedachten weer: “De zon ging onder boven het oeroude bos en een kleine eekhoorn zag hoe de schaduwen groeiden.” Meer tekeningen dan tekst dus, en dat past in de wereld van de langstaart wonderwel.

Verder bladerend schuifelen we de biotoop van de eekhoorn in. De blaadjes rondom hem vallen, de eikeltjes ook, en hij ziet hoe alle andere eekhoorns die oprapen en meenemen. In rap tempo. Zo rap dat de eikeltjes schaars worden:

“Eekhoorn zag nog een eikeltje, eentje maar, glinsteren op de grond.”

Zoals hij zijn soortgenoten ziet doen, doet ook Eekhoorn: hij begraaft zijn kostbare eikel:

“Ik moet mijn eikel ergens verbergen, ver weg van glurende ogen en gulzige monden.”

Vanaf dat punt beginnen de problemen. Want waar had hij zijn kostbaarheid ook alweer verstopt? Arme kleine Eekhoorn krijgt het behoorlijk voor z’n kiezen, wanhoop en verdriet overvallen hem bij zijn voortgang in het reusachtige bos. Maar uiteindelijk helpt de kringloop van het leven hem een handje.

https://cb-smith.com

De voortreffelijk summiere vertaling van Imme Dros houdt de sfeer op de juiste temperatuur, en de spanning ook. Zal het goed aflopen?

Daar komt u alleen achter als u het boek in handen krijgt. Ik zou het doen.

—

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant. Ook op TikTok.

Sterren: ****

ISBN: 9789021685694

Uitgeverij Ploegsma

Maddy Mara – ienie mienie Kitty

/in

Hoe mensen met ons omgaan – pff

 

Ienie Mienie Kitty viert vandaag feest. Nou ja, haar mensen vieren feest.

‘WTF?’, zou ze roepen als ze niet zo’n fatsoenlijk opgevoed katje was.

Maddy Mara

We kijken mee door Kitty’s ogen en zien een touwtje op de grond. Dat is leuk – katten houden van touwtjes. Ze springt op en neer. Maar haar mensenkind Leo duwt haar zachtjes weg. ‘Niet nu, Ienie Mienie,’ zegt hij. ‘Ik ben druk bezig. Ik maak alles klaar voor een feest.’

‘Wat is een feest?

Ik heb een slecht voorgevoel.’

Met groeiende ongerustheid volgt Kitty de voorbereidingen.

“Leo bindt iets aan het touw vast.

Het ding is rond en rood.

Het lijkt op een bal, maar het zweeft.

Hoe raar!

Een touw heeft helemaal geen

rond en zwevend ding nodig.

Leo neemt nog een stuk touw.

Hij bindt er een rond, groen ding aan vast.
…

Dan merk ik nog iets raars.

Vader verzet allerlei dingen.

Hij schuift de bank tegen de muur.

En mijn slaapmat is weg!

Dit is niet fijn.

Het geeft me een vreemd gevoel,

Als een feest dingen verplaatsen

betekent, dan weet ik zeker dat

kittens niet van feesten houden.”

Slim gedaan: Maddy Mark beschrijft glashelder de wereld zoals een poes die beleeft. Wij domme mensen die niets van poezen snappen, lezen nu dat zoiets als een feest voor een poes helemaal niet fijn is. Rare ronde, rode, groene ballon dingen in de lucht. Het slaapmatje dat opeens verdwijnt. En dat is nog maar het begin, want er komen ook veel mensen op het feest. Die lawaai maken. En hun grote mensenvoeten overal hard neerzetten.

www.maddymara.com

Leuk en leerzaam boekje dus om katten van binnenuit te begrijpen. Dat scheelt een hoge rug of een uithaal met scherpe nagels, als wij als mens weer eens domme acties doen waar de kat niet blij mee is.

—

Voor het eerst verschenen op Boekenkrant. 

Sterren: ****

ISBN: 9789463836500

Uitgeverij Pelckmans

Erin Hunter – Warrior Cats De Razende Storm

/in

(Nog) meer avonturen in kattenland

Een verhaal over vreedzaam samenlevende katten is dit niet. In dit alweer zesde deel van de Warriors Cats-serie zullen de Clans moeten samenwerken om te overleven, anders zouden ze weleens totaal van het toneel kunnen verdwijnen.

De inleiding zegt het klip en klaar: ‘“Als de Clans niet leren om vreedzaam samen te leven, hoe kunnen ze dan het hoofd bieden aan wat komen gaat?”

Erin Hunter

Vuursters ogen versomberden en hij vervolgde: ‘Samen zijn de Clans als een poot met vijf klauwen die diep in de aarde reiken. Als elke klauw sterk is, houdt de poot stand. Maar als één klauw zijn greep verliest, worden ze allemaal weggevaagd door de komende storm.’

‘Dus we moeten ze waarschuwen.’ Langster zwiepte opgewonden met zijn staart.

Vuurster vernauwde zijn ogen. ‘We kunnen hun alleen de weg wijzen. We kunnen ze niet dwingen om hem te volgen.’

Blauwster tuurde naar de overkant van het meer. ‘Laten we hopen dat ze de juiste weg vinden. Zo niet, dan blijft er niets van ons over, zelfs de krijgscode niet.’”

Oké lezer, je hebt een beeld van hoe het toegaat bij de Warriors-Cats. De serie is populair, maar er is ook kritiek. Niet alleen omdat de oorspronkelijke verhalen oneindig worden uitgebreid met nieuwe, soms niet al te originele aftreksels. En ja, de verhalen zijn spannend maar ook agressief en flinterdun. Verder houdt het geweld tussen de katten(clans) nooit op – dat gaat ook een beetje tegenstaan.

Anyway, dit boek gaat verder waar de vorige stopte. Er wonen nu vijf sterke Clans bij het meer, maar spanningen lopen sterk op. De nieuwe leider, een tweede Tijgerster, gaat proberen de vijf Clans te laten samenwerken. Als dat nog lukt. De situatie van de Clans verschilt weinig van de actuele menselijke wereldproblematiek. Ook in dit boek is de relatieve vrede opgeschoven naar het militarisme. De manier waarop de katten met elkaar omgaan is krijgshaftig en gericht op eigen gewin: 

“De ogen van de SchaduwClankat flitsten in het donker terwijl hij naar de andere katten toe trippelde. ‘Als jullie hier zijn om de toekomst van de Clans te bespreken, dan heb ik het recht om daarbij te zijn.’

’Jij bent geen Leider meer’, reageerde Zwartster met verwijt in zijn stem.

Lijsterstaart gromde. ‘Ik heb mijn negen levens opgegeven zodat mijn Clan kon overleven.’

‘Je hebt je Clan opgegeven zodat jij kon overleven,’ siste Zwartster terug.

https://warriorcats.com

‘Dat is niet waar.’Lijsterstaart legde zijn oren plat. ‘Ik ben gestorven! Maar mijn Clan is opnieuw een Clan.. Met Tijgerster als leider zullen ze weer een machtige Clan worden.’

‘Tegen welke prijs?’ Blauwster verschoof een stukje…”

https://warriorcats.com

Als je de kattenavonturen leuk vindt, lees lekker door. En geniet van weer een fijn dik deel in de Warrior Cats-serie: De Razende Storm.

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com

ISBN: 9789463375603

Sterren: **

Uitgeverij: Pelckmans

Ook verschenen op Boekenkrant 

Amber Brabant – Manege de Hoefslag Voor het eerst

/in

Bang waarvoor?

Marli, de beste vriendin van Evi, houdt een spreekbeurt over paarden. En pony’s. Ze vraagt aan de klas wie er weleens heeft paardgereden. De klas heeft ook vragen voor haar. Evi geeft schoorvoetend toe dat ze bang is voor grote dieren. Dat had ze beter niet kunnen doen.

Iedereen in de klas weet nu dat ze nerveus wordt van paarden. En erger nog, thuis vertelt haar moeder aan de eettafel dat ze allemaal keihard hebben gelachen om Evi toen ze zei dat kangoeroes en pony’s heel enge dieren zijn.

Als Evi samen met haar vriendin Marli daarover praat, vraagt Marli:

“‘Meende je dat nu echt allemaal, gisteren, dat je al die dieren zo eng vindt?’

Evi schaamt zich en zegt: ‘Ja, dat weet je toch Ik ben gewoon heel erg bang voor grote dieren.’

Marli is een tijdje stil en zegt dan: ‘Ik wilde je eigenlijk vragen of je zaterdag met mij meegaat naar de manege. Nee, wacht even, laat me uitpraten. Misschien kan ik je dan laten zien hoe leuk het is om met pony’s om te gaan. Je hoeft echt niks te doen wat je niet leuk vindt, dat beloof ik je!’”

Oké, Evi gaat naar de manege en de enorm afschrikwekkende dieren blijken best mee te vallen. Sterker nog: ze vindt het best leuk daar.

Zo loopt het verhaal soepel door, intussen de (jonge) lezers van hun eventuele manege-angst of zelfs -trauma afhelpend. Intussen vergeet ze de ‘gewone’ zaken van het leven niet, zoals ruzie op school. Dat lukt prima met het intrigerende, leuke verhaal met verschillende ups en downs, gebeurtenissen en realistische sfeertekeningen. Ook de tekst is prima op het jongere publiek geschreven.

Dus ouders, heb je kinderen in huis die dromen van paarden, maneges en lange ritten op de rug van dat leuke zwart/witte paard? Met dit boek komen ze al een beetje in de buurt van hun droom.

—

Sterren: ***

ISBN: 9789463108034

Uitgeverij Pelckmans

Cordelia Edvardson – Gebrand kind zoekt het vuur

/in

Erger dan oorlog

Erger dan oorlog

De omslag oogt bedrieglijk onschuldig. We zien een meisje schuin omhoog kijken. Ze is een jaar of 12, 13 en blikt met een verwachtingsvolle blik de wereld in, die op die leeftijd immers naar je lonkt.

Vanaf de achterflap leren we dat het verhaal speelt in de 30er jaren van de vorige eeuw, WO II staat op uitbreken, Nazi Duitsland rukt op. O ja, en het meisje is Joods.

Die ingrediënten alleen al zijn genoeg om een boek te vullen. Maar de echte pointe ligt bij de hoofdpersoon: het gebrande kind. De veertienjarige Cordelia heeft een ongelukkig gesternte: ze is de buitenechtelijk geboren dochter van een bekende schrijfster en nog Joods bovendien. Dat ruikt de Gestapo ook; ze pakken Cordelia op en deporteren haar naar een concentratiekamp, waar haar leven er niet beter op wordt.

Cordelia Edvardson

Edvardson zet een even gruwelijk als pijnlijk verhaal neer dat doordrenkt is met verraad, en een onbreekbare geest van een meisje dat Auschwitz wist te overleven. Dit was voor mij het eerste boek dat, als ik het even weglegde en daarna verder wilde lezen, de neiging had om dat niet te doen. Omdat het psychologische spel met de arme Cordelia te zwaar op mijn gemoed ging drukken. Dan schrijf je een goed boek, Cornelia Edvardson.

Auschwitz

Zo ongeveer alle gruwelen van een oorlog – in dit geval de 2e Wereldoorlog – passeren de revue. Ze slaan neer in de geest en het geheugen van Cordelia, die ondanks de onbeschrijflijke ellende toch iets van betekenis in de puinhopen van de oorlog weet te vinden:

“De Gestapo, de SS en hun handlangers bezochten dr Lustig en het ziekenhuis dagelijks. Onder hen bevond zich een knappe Joodse vrouw die door iedereen met kruiperige vleierigheid werd behandeld, men wist dat het haar opdracht en middel van bestaan was mensen te verraden. Ze spoorde zich schuilhoudende, unergetaughte Joden op om ze aan de Gestapo uit te leveren. Op een dag viel het elegante zelfverzekerde masker van de jonge vrouw af, ze wilde een verklaring geven, ze smeekte om begrip, misschien zelfs om vergiffenis. Huilend vertelde ze dat het aangeven van anderen de prijs was die zij moest betalen, wilden haar bejaarde ouders gespaard blijven. Haar bekentenis was overbodig, in het Joodse Ziekenhuis in Berlijn telden begrippen als schuld en zonde niet, ze hadden hun inhoud en betekenis verloren. Maar misschien bestond er ergens ter wereld nog genade, dacht het meisje. Ja, er moest genade bestaan, dacht ze, en als het hier niet was, waar dan wel?”

Goeie vraag.

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com en TikTok

ISBN: 9789464521528

Sterren: ****

Uitgeverij: Cossee

Anne de Marcken – Het duurt eeuwig en dan is het voorbij

/in

I

Fluweelzacht maar spijkerhard

Love is all, zongen de Beatles ooit, en zo is het ook in dit boek. Een vreemd boek over liefde is het wel. Het verhaal leest niet lekker weg op een regenachtige namiddag. Nee, Anne de Marcken schrijft fragmentarisch, in korte blokjes en soms nog kortere blokjes van anderhalve zin, alles wat haar van bovenaf wordt ingefluisterd. Of van onderaf, in de duisterdere fragmenten.

Anne de Marcken

Even voor het mondgevoel een blokje pijn:

“Misschien is het voornaamste verschil tussen mij nu en mij toen mijn tolerantie voor angst. Ik denk dat dit te maken moet hebben met de abstractie van pijn. Fysieke pijn. Emotionele pijn. De pijn van anderen. Mijn eigen pijn. Het terugdeinzen is er nog. En ik denk dat de pijn zelf ergens is. Maar opgesloten. Opgesloten in een piepkleine, onzichtbare, apocalypsbestendige kern. Het piepkleine doorzichtige eitje van een subatomair insect dat in de kern van ieder van ons is gelegd. Wanneer we er niet meer zijn, als we er ooit niet meer zijn, is dat wat er van ons overblijft. Gefossiliseerde pijn. Geen koolstof. Er zal een pijnstratum zijn waar alle pijn neerslaat. Pijnschalie. Pijnaderen. Kwartsachtige verbindingen gemaakt van tranen, zuchten, snikken, kreunen, verschrikkelijke kreten. Misschien zal pijn, wanneer er geen levenden meer zijn, echte waarde hebben. Pijninflatie zal een pijnmarkt stimuleren…”

Prachtig geformuleerd, de alinea hierboven, over een veelheid aan pijn. Qua schrijfstijl en lezersbeleving vinden we dat terug; er is veel avontuurlijks te vinden in deze roman. Echter, Anne de Marcken maakt geen verhaal met een duidelijke kop en kont, of een begin en eind, of zelfs maar een verhaallijn die gemakkelijk gevolgd kan worden, behalve leven en dood. De lezer moet aan het werk.

Dat deed ik ook en ploegde me met plezier door het groteske, in je gezicht ontploffende, troostende, hoopvolle en verdrietige dat ik tegenkwam. Veel emoties op elke bladzijde, in elke alinea zelfs, maar altijd onderzoekend. Als je jezelf in het troebele water des levens laat onderdompelen is het proza een reddingsboei. Soms. Meestal. Hopelijk. Zeker als je door extra mooie zinsnedes je ogen (en je brein, en je guts) mag laten verwennen.

Een laatste alinea free reading nog, de rest is aan u, moedige lezer:

“Weet je nog die keer dat we door Columbia Street liepen en we iets in een van de ginkgo’s in Legion Street zagen hangen waarvan we dachten dat het een rugzak was of een dikke trui? Het was donker en opgefrommeld in de vork van een boom. We waren er ongeveer één blok vandaan. Naarmate we dichterbij kwamen leek er iets mis mee. Aan. Leek er iets mis aan. We waren er zo’n zes meter vandaan toen we zagen dat het leefde… Dat is wat er in me zit. Maar in plaats van een octopus is het honger. In plaats van bijen is het gemaakt van niets. Honger is een dier gemaakt van niets.”

—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com en TikTok

ISBN: 9789083448138

Sterren: ****

Uitgeverij: Koppernik

Sabine Wassenberg – Alle vragen van de regenboog

/in

Alle vragen van de regenboog

Een verhaal voor jonge filosofen

Waar komen de vragen vandaan?

Goede vraag hierboven over waar de vragen vandaan komen, maar vrijwel onbeantwoordbaar eigenlijk.

Want weet jij hoe het komt dat je op een dag denkt: ‘Waarom leven we?’. Of: ‘Hoe weet een rups dat hij een vlinder moet worden?’ Of nog lastiger: ‘Waarom bestaat de natuur?’ Het zijn vragen die zomaar opkomen, filosofische vragen, vragen die je helpen de wereld of jezelf beter te begrijpen.

Sabine Wassenberg

De personages in dit prentenboek, Mats en Isa, doen hun best om antwoorden te vinden op die vragen. Mats verzint zelfs de vraag der vragen waarop Isa reageert:

”’Jouw vraag, hé, Mats,’ zegt Isa. ‘Ik bedoel: waar komen vragen vandaan? Nou … ik denk … misschien … heel lang geleden waren er mensen die wel al konden praten met woorden. Maar ze snapten sommige dingen gewoon niet. en toen begonnen ze vragen te verzinnen!’

‘Jaaa!’ juicht Mats verrast. Eindelijk doet zijn zus leuk mee!

‘Maar..worden die vragen dan gewoon in je hoofd geboren?’ vraagt Mats verder.

‘Ja! Of…’ zegt Isa, ‘misschien komen ze uit de lucht je hoofd in gevlogen!’

‘Hmmm…’ Mats denkt diep na. ‘Misschien vliegen ze als een soort vlinders in de lucht en hoeven we ze alleen maar te vangen met ons hoofd!’”

Dat laatste idee, dat je de vragen die in de lucht hangen met je hoofd moet opvangen, zou best waar kunnen zijn. Of niet. Wij simpele mensen hebben eigenlijk geen idee hoe het zit met oppoppende vragen en onbevraagbare antwoorden. Gelukkig zijn er filosofen die dat soort vragen tackelen en antwoorden daarop poneren zodat we ons relatief primitieve brein ermee kunnen verrijken.

Maar hoe?

Dat is de laatste – tevens moeilijkste vraag van dit hersenkietelende boek voor jongeren. Heel toepasselijk kun je daar over nadenken in de week van de Kinderfilosofie (van 5 t/m 13 april), en je brein verrijken.  

Week van de kinderfilosofie 5 t/m 13 april 2025

—

Sterren: ***

ISBN: 9789493394254

Uitgeverij Samsara