Jeroen Franck en Janneke Ipenburg – Het meisje dat door niemand werd gezien

Ik ben anders, nou en?

Puja is een meisje van dertien. Haar vader haalt bij de haven oude containerschepen uit elkaar voor een hongerloon, haar moeder herstelt als naaister kleding van andere mensen en haar twee broers, plus zijzelf, kosten scheppen met geld. Ze draagt altijd een hoofddoek, niet uit geloofsoverweging maar omdat ze zich ergens voor schaamt.

Geen luxe leventje dus, dat er niet beter op wordt als ze uitgehuwelijkt dreigt te worden. Ze vlucht naar Sri Lanka en ontmoet meneer Gakpo die een bloemenwinkel heeft. Lukt het Puja om daar een nieuw leven op te bouwen?

Die vraag laten we boven dit bedrieglijk zielige verhaal hangen (want in wezen optimistisch).

De leeftijdscategorie voor dit boek is 9+ (of voorlezen vanaf 7 jaar). Een prima leeftijd voor dit type verhalen, dat in een fijne exotische omgeving wordt gesitueerd. Het thema is ook uitstekend: groter groeien.

Een paar opmerkingen toch:

Tekst is er genoeg om (voor te) lezen, eigenlijk een beetje teveel. De bladzijden zijn rücksichtslos gevuld met soms lange zinnen. Op die taal en die lange zinnen valt wel iets aan te merken:

Op blz. 9 wordt het probleem van het omdoen van de hoofddoek behandeld:

“Puja had nooit geleerd hoe ze een hoofddoek juist moest omdoen. Ze deed het daarom maar op haar eigen manier, met wisselend succes. Het was niet makkelijk om naar het einde toe alles mooi op z’n plaats te houden. Er zat nu eenmaal een zekere spanning op het ding. Toch was die niet de enige boosdoener die het af en toe deed mislukken. Het waren vooral haar emoties die het haar moeilijk maakten.”

Lange zinnen met best ingewikkelde woorden. Die hobbels voor de aandachtboog van de lezertjes zien we in het hele boek terug. Het zou helpen als zo’n alinea iets eenvoudiger verteld werd:

“Puja had nooit geleerd hoe ze een hoofddoek goed moest omdoen. Ze deed het daarom maar op haar eigen manier. Het was niet makkelijk om bij het omdoen alles mooi op z’n plaats te krijgen. Als dat niet lukte, voelde ze tranen opkomen.”

Een gouden schrijversregel zegt het al: “show, not tell.”

Voor de goede orde: het is zeker niet mijn bedoeling het verhaal af te kraken. Het verhaal laat de mooie ontwikkeling van kind naar volwassene zien, ‘coming of age’ in goed Nederlands. En het is goed dat dit specifieke onderwerp aandacht krijgt: een hoger doel dat gehaald kan worden. Het gaat mij alleen om het slechten van leesdrempels.

De tekeningen dan. Janneke Ipenburg heeft die opgebouwd naar een onweerstaanbare mix van eenvoudige lijnvoering, zachte kleuren en heldere zeggingskracht. Op het eerste gezicht lijken ze primitief, bijna tegen het abstracte aan, maar na een paar keer terugkijken tonen ze uitstekend de momenten in het leven van Puja waar het op dat moment om gaat.

Een lief boek dus, dat het verdient om gelezen te worden. Ook de liefdevolle boodschap kan de mensheid alleen maar ten goede komen.