Bo Svernström – Wie zint op wraak

Akelig realistisch

Waarschijnlijk is deze thriller gewoon bedoeld als thriller, maar als u hem aanschaft, krijgt u dubbel waar voor uw geld. Het is stiekem namelijk ook een handleiding. Stel dat u een nieuw carrièrepad in de misdaad overweegt, laten we zeggen uit wraak, dan kunt u gewoon de stappen volgen die de slechterik van het boek ook maakt en u komt er wel.

Aan de zelfkant van de maatschappij, om exact te zijn. Daar waar moorden niet gewoon iemand omleggen is, maar volgens een gedetailleerd plan het slachtoffer ontvoeren, en daarna op zeer creatieve wijze martelen, zo pijnlijk en langdurig mogelijk. Hou dat vol tot de wraaklust is bekoeld en frustratie zich weer kan opbouwen voor een volgende kandidaat. Herhaal dan de stappen hierboven maar maak de marteling nog gruwelijker en gedetailleerder. En o ja, blijf de politie steeds een stapje voor.

In een notendop komt Wie zint op wraak hier op neer. Het boek zet fel realistisch een wraaktocht van een dader neer, meedogenloos en knoerthard. Net een thriller inderdaad. Het verhaal is doordacht gecomponeerd, de spanning met een zeer dun botermesje uitgesmeerd, de personages best realistisch en het boek is absoluut niet te dun, zodat het alles in zich heeft wat de thrillerliefhebber van een imminent boek mag verwachten. Maar wat na consumptie vooral blijft hangen is naargeestigheid. Met de nadruk op ‘naar’.

Het is een compliment voor Svernström dat hij zo’n morbiditeit aan een vertelling mee weet te geven, denk ik. Enerzijds geeft hij de lezer wat hij/zij wil: een koude rillingen-verhaal van een heleboel uren leestijd met een onvoorspelbaar einde. De speurders zijn doorsnee politiemensen die worden geholpen door een reporter van een krant. De dialogen zijn waarheidsgetrouw, vooral die van de reporters en de mensen op de redactie, in de lijn der verwachting gezien Svernströms vorige leven als reporter voor Aftonbladet.

Daar tegenover staat dat Svernström de mate van vreugdeloosheid die in een misdaadroman thuishoort, een stapje verder brengt met gloeiend hete haat uitvloeiend in gedetailleerde folteringen. Best mogelijk dat dit de enige richting is die de thrillerontwikkeling in kan slaan: steeds grover en luguberder. Maar op een zeker punt zit de kans erin dat die bloeddoordrenkte beschrijvingen maar magere meerwaarde toevoegen. Dat ze eigenlijk voornamelijk afschuw oproepen, en walging.

Onderaan de streep: het kundig gemaakte verhaal en de als elastiek opgerekte spanning wogen niet op tegen de alles doordrenkende plastische slagerswerkzaamheden. Voor mij was deze akelig realistische kruistocht iets teveel van het kwade.